Bruno Wyndaele laat zich dezer dagen door intimi graag aanspreken op z’n Italiaans. Broeno Veindaele noemen ze hem dan. Initialen BV. Bekende Vlaming en Beste Vriend. Want die goede inborst van een Veindaele heeft na zijn afscheid van Woestijnvis een nieuwe missie gevonden: bewijzen dat ook bekende Vlamingen beste Vrienden hebben en zijn. In een kwaliteitskrant van eigen bodem verwoordde hij het bijna poëtisch. ‘Iedereen denkt dat de televisie een oppervlakkig wereldje is, maar ik heb er ook mooie vriendschappen zien ontstaan.’ Bij zoveel hartverwarmende SAMmigheid pinken wij een traantje weg. Ook bekende Vlamingen hebben vrienden. En wat meer is: die vrienden zijn vaak nog eens bekende Vlamingen. Bekende vrienden, dus. ‘Tony’, sprak Veindaele. ‘Ik weet hoe we de overtollige reclame-inkomsten er in een mum van tijd kunnen doorjagen. Zo snel dat niemand ze zich nog herinnert.’ En toen kwam het voorstel. Ten eerste zou Veindaele een snelcursus Italiaans, Portugees en nog wat andere Europese talen volgen, daarna zou hij met bekende beste vrienden naar een land van keuze reizen om daar iets over vriendschap te doen. ‘Ah ja’, sprak hij de gevleugelde woorden. ‘Want vriendschap is een weinig ontgonnen terrein.’ ‘Doen’, riep Tony. ‘Doen!’ Hij viel Veindaele om de hals en vroeg of hij dan ook mocht meedoen. Samen met Bettina Geysen. Toe? Veindaele beloofde dat hij erover zou nadenken. Maar hij zou wel gek zijn om die Tony en die Bettina mee te nemen. Nee, hij scheepte veel liever Siegfried Bracke, Guy Polspoel, Tanja Dexters en Ann Van Helsen in. Nu mag u zelf raden wie bij wie in dit vriendschappelijk kwartet hoort. Je kunt veel zeggen van Broeno, maar niet dat hij zijn veldwerk niet goed doet. Ter voorbereiding van zijn Beste Vrienden keek hij intensief naar De Mol, studeerde de ingetogen flair van Michiel Devliegher in, legde een voile over de camera om een flou artistique te creëren en leerde dat enige lokale inmenging de geloofwaardigheid stimuleert. Dus plukte hij een Antonio of Gilberto van de plaatselijke markt, liet hem wat nonsens uitkramen over vriendschap en fluisterde hem in zijn beste Italiaans de opdrachten van de kandidaten in. Deze blonken uit in alles behalve spitsvondigheid. Eerst mochten beide duo’s de vervelende persvlieg bij George Clooney spelen, daarna moesten ze nog wat raadseltjes over elkaar oplossen. Want dat had Broeno in diezelfde krant gezegd: ‘Wie elkaar het beste kent, heeft een streepje voor.’ Terwijl Siegfried en Guy als twee lome beren in een zomers bos hun verplichte parcours aflegden, gingen Ann en Tanja er als gebeten honden vandoor. Gebrand op de zege. Broeno keek vanachter zijn design zonnebril geamuseerd toe. Niemand zag het, maar zijn ogen fonkelden. Hij genoot zichtbaar van dat onderonsje met vier bekende mensen in een vreemd land, want Broeno, dat is natuurlijk allemans vriend en wat meer is: aan zo’n programma houdt hij ongetwijfeld nog meer bekende vrienden over. Missie volbracht. En wij? Moesten we nu lachen of huilen? Dankbaar zijn dat we even mochten delen in zo veel bijzondere vriendschap? Of ons gewoon ergeren aan de hopeloze debiliteit van dit format? Komaan, kunnen we anno 2006 echt niets beters verzinnen dan Beste Vrienden? Naar het schijnt zullen we in de volgende Beste Vrienden genieten van Jacques Vermeire en Gilles De Bilde in Portugal. We kijken ernaar uit. Al was het maar om een antwoord te vinden op de vraag wat deze mensen drijft om hieraan deel te nemen. Uit armoede? Ach nee, uit innige vriendschap voor elkaar.

Tine Hens