Dinsdag 25/1, 20.45 – vtm
Omdat een stille weldoener zijn weldaden meestal in stilte doet, blijft hij graag onbekend. Hij aanvaardt hoogstens een bedankkaart met Kerstmis en als het echt niet anders kan een kneepje in de wang, maar hij haalt er godbetert geen camera’s bij. Dat de Stille Weldoener op VTM dat wel doet – meer nog: dat hij enkel Stille Weldoener is omdat er een camera in zijn nek hangt – maakt die weldoener in mijn ogen al enigszins verdacht. Toen de commentaarstem het over grote opofferingen en een loodzware missie had, gunde ik die Stille Weldoener echter het voordeel van de twijfel.
Patrick was in het dagelijkse leven een drukbezette man met een succesvol bedrijf in de IT-sector. Hoe succesvol maakte hij de kijker graag duidelijk: ‘Ik spreek over een miljoenenbusiness.’ Die Patrick zou een week lang – een volle week! – kamerbreed tv-scherm, computer, mailverkeer, meerdere gsm’s en niet te vergeten: zijn vriendin achterlaten om in een van Vlaanderens armste buurten onder te duiken. Over die vriendin maakte Patrick zich het meest zorgen. Niet dat ze in zijn akelig propere woning wilde feestjes zou organiseren, maar zij was het die zijn koffie zette, zijn bagage inpakte en zijn kleren klaarlegde. Dat zelf doen was al een loodzware opdracht.
Daar vertrok Patrick, onherkenbaar in een vuilbruine jekker en met een grijze muts om niet op te vallen tussen de arme mensen wier vriend hij zou worden. Dat er altijd een camera en een geluidsman met hem meereisden, legde hij waarschijnlijk uit als een medische aandoening. Het nieuwe huis van Patrick lag in Tienen, een stad die tot vreugde van al haar bewoners als het rampengebied van Vlaanderen werd omschreven en door haar armoede, werklozen, tristesse en hopeloosheid een prima werkterrein voor de tijdelijk reddende engel Patrick zou zijn. Van voedselbedeling over kinderopvang en animatie van minderbegaafden tot het wassen van een 68-jarige bedlegerige man: Patrick deed het allemaal.
’s Avonds, alleen op zijn morsige flatje met een gammele tafel en een krap bed, had Patrick het bijzonder moeilijk. Al liet hij daar weinig van merken. Hij hield het vooral bij het aaneenrijgen van clichés. Over de warmte die hij kreeg, over het enthousiasme dat hij ontmoette, over de voldoening – Oh! De voldoening! – die hij in zijn hele lijf voelde. Het was alsof Patrick door zoveel voldoening weer even tot leven werd gewekt.
Op het einde van de week trok Patrick zijn vermomming uit en zijn gewone kostuum weer aan. Vervolgens liep hij alle initiatieven af die hij de moeite vond om een vette cheque aan te geven. Etienne van de kinderopvang kreeg 10.000 euro en vanaf dan werd het onverdraaglijk klef. Een voor een kropen de kinderen bij Patrick op schoot en dankten ze de gulle blanke man. Nadien reed Patrick welgemutst naar huis, alwaar zijn vriendin hem knuffelde. Die avond bij het haardvuur vertelde hij aan het publiek in zijn huis – zijn familie blijkbaar – dat hij werkelijk grote mensen had ontmoet. Waarna hij in tranen uitbarstte. De verzamelde toeschouwers keken bevreemd. Een man die huilde, daar hadden ze niet van terug.
Een troost voor Patrick: na enkele weken back in business zal hij dit allemaal weer vergeten zijn. En meer: zijn geweten is gesust. Hij kan nu voort met de illusie dat hij op een week tijd en met een pak geld werkelijk een verschil heeft gemaakt.
Lees nog meer recensies en bedenkingen in de nieuwe blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE
TINE HENS
‘Een Stille Weldoener die dat enkel is omdat er een camera op hem hangt, is enigszins verdacht.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
