1 Iedereen kent jou als de schrijfster van dikke romans. Hoe heb je je tot het schrijven van dit korte verhaal laten verleiden?
Saskia De Coster: Afgelopen zomer ben ik naar het eiland Ponza geweest, dat voor de kust van Napels ligt. Gewoon daar zijn zette me al aan tot schrijven. Het verhaal is er dus een beetje vanzelf gekomen in feite, als een ongelukje. Na een lockdown heeft een mens blijkbaar niet veel nodig om weer op te leven. Mijn probleem met korte verhalen is dat alles erin heel erg gecondenseerd moet worden, waardoor ik het gevoel krijg dat er te weinig zuurstof in zit. Ik schrijf liever met de ramen open. Confituur gaf me echter zesduizend woorden, wat meer is dan een traditioneel kort verhaal. Daardoor kon ik vanuit een zekere intuïtie schrijven, en dat leverde een heel nieuwe ervaring op. Een roman plan ik graag vooraf. Hier heb ik dat niet gedaan, en dat werkte bevrijdend.
2 Dit is het eerste postcoronaverhaal dat ik las. Waarom wou je dat erin?
De Coster: Wat ik zeker niet wilde doen, is over de crisis zelf schrijven, dat is weinig interessant. Ik wilde corona eerder als metafoor gebruiken, en om mijn verhaal te verankeren in de wereld. Dat mensen elkaar vier maanden niet kunnen zien, heeft gevolgen. De realiteit in hun hoofd kan anders evolueren dan die buiten hun hoofd. Misschien willen ze wel afscheid nemen van elkaar, tot ze elkaar weer ontmoeten en de fysieke gewaarwording de bovenhand haalt. Corona heeft de kloof tussen die twee realiteiten tastbaar gemaakt. Dat trok me aan.
3 En het thema angst natuurlijk, want dat zit toch ook wel in je verhaal?
De Coster: Mijn twee personages voelen inderdaad angst, om wat er veranderd kan zijn, over wat de ander denkt, en ze moeten die angst overwinnen. Sinds het begin van de coronacrisis zijn we in een angsttunnel beland en ik maak me daar zorgen om, want angst is een krachtig middel om mensen te temmen. Soms moet je voor het echte, kleurrijke leven durven te kiezen in plaats van je in een dof en afgevlakt bestaan te laten duwen. Homeros beschrijft hoe Circe Odysseus een jaar lang gevangen houdt op Ponza, en hoe ze zijn mannen in dieren verandert. Vergelijk dat eens met onze door angst aangedreven ballingschap van vandaag. Dan is die getransformeerde werkelijkheid toch een stuk mooier en echter?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
