FONS RADEMAKERS

NL-INDONESIË 1976, MET PETER FABER, SACHA BULTHUIS, ADENDU SOESILANINGRAT. 22.10 – CANVAS

Films over het Belgische koloniale verleden: kent u er één? Nederlander Fons Rademakers, ook de regisseur van Mira, legde minder schroom aan de dag toen hij midden de jaren 70 de roman van Multatuli of Edouard Douwes Dekker verfilmde. Daarin klaagt ambtenaar Havelaar de corrupte praktijken van het Nederlandse bewind in Indonesië en de uitbuiting van de lokale bevolking door de Hollandse koffiehandelaars aan. ‘Zolang er nog Droogstoppels zijn is het nodig dat Max Havelaar verfilmd wordt’, zei Rademakers, alluderend op de egoïstische en benepen zakenman uit de roman. Waarop de recensent van Het Parool: ‘Jawel, maar dan op de voorwaarde dat het niet door zo’n droogstoppel wordt gedaan.’ Niet alle reacties waren indertijd zo scherp en negatief over deze vrij toneelmatige en nogal uitgesponnen saga naar een scenario van Gerard Soeteman ( Turks Fruit, Spetters), waarmee Rademakers, de ‘eerste kosmopoliet in de Nederlandse filmprovincie’, het pad effende voor een meer volwassen Nederlandse film. De prachtige fotografie in dit opvallend muziekloze tragische epos is van de later naar Hollywood vertrokken Jan De Bont, al kregen ze daar in Indonesië lange tijd niets van te zien, want de film werd er tot 1982 verboden omdat men er vond dat de Indonesische prinsen niet bepaald positief afgeschilderd werden.

Extraño HH Santiago Loza, Arg 2002. De recente Argentijnse filmproductie lijkt al even vruchtbaar als de grond in de pampa’s. Dit op het festival van Rotterdam bekroonde existentiële drama dompelt ons onder in de wanhopige melancholie van de protagonist Axel, een gedesillusioneerde chirurg uit een anoniem Buenos Aires die zijn job opgegeven heeft en die het moeilijk heeft om betekenis aan zijn leven te geven. Pas wanneer hij een jonge zwangere vrouw ontmoet, fleurt zijn leven enigszins opnieuw op. Theaterman Loza’s minimalistische langspeelfilmdebuut zweert bij lange, contemplatieve stiltes, stiltes waarmee hij het thema van zijn film oproept: la tristeza (22.40 – Arte) l Mon père, ce héros H Gérard Lauzier, FR 1991. De Waalse Marie Gillian – dit is haar debuut – wil tijdens een tropische vakantie met haar vader indruk maken op een oudere jongen en de lolita vertelt hem dan maar dat dirty old man Depardieu haar lief is. Depardieu speelde enkele jaren later ook opnieuw mee in de veel sentimentelere Amerikaanse remake (20.20 – RTBF).

(L.J.)