Onder leiding van de vervaarlijk bebrilde Ad Visser mochten in de jaren 70 en 80 de grootste wereldsterren hun hits komen lippen in ‘Avro’s TopPop’. Twintig jaar later zijn de tijd én de legendarische presentator van toen weer helemaal terug in ‘TopPop Golden Years’.

Voor TopPop Golden Years praat Visser nieuwe afleveringen aan elkaar die hij compileerde uit wel duizenden oude video’s, voor de gelegenheid helemaal gedigitaliseerd. ‘Veel mensen zaten blijkbaar op een nieuwe TopPop te wachten’, jubelt Visser. ‘Daarnet werd ik op weg naar huis zeker door twintig verschillende mensen aangeklampt. En blij dat ze zijn!’ Maar van nostalgie is bij Visser geen spoor: ‘Ik doe dit alleen maar omdat we die oude fragmenten voor dit programma in een heel nieuwe, digitale context plaatsen en elke aflevering thematisch aanpakken. De ene keer vertrekken we vanuit een strikt muzikale invalshoek en belichten we disco of reggae. De andere keer zoomen we in op thema’s als ‘Erotiek’ of ‘Rook’, met fragmenten van artiesten die nog nauwelijks te herkennen zijn omdat de rookmachine het podium onder een dikke laag mist heeft gespoten.’

Vindt u ook niet dat ‘TopPop’ ruim twintig jaar na datum vaak onbedoeld komisch overkomt?

Visser: Misschien wel, maar journaals van twintig jaar geleden hebben, bekeken door een hedendaagse bril, hetzelfde effect.

Nu u toch over brillen begint: was uw wekelijks wisselend brilmontuur in die dagen eigenlijk méér dan een gimmick?

Visser: Iedereen lijkt te denken dat ik echt élke week een ander modelletje op mijn neus had staan, maar dan zou ik zo’n 750 verschillende monturen moeten bezitten. En dat is heus niet het geval, ik heb er welgeteld 70. Maar ja, om de paar afleveringen een ander exemplaar opzetten: dat zorgde voor afwisseling. Meer moet je daar niet achter zoeken. Maar als je toch zo gefascineerd bent door mijn brillen, dan zal je graag horen dat een van de komende afleveringen draait om het thema ‘Brillen en snorren’. Daarin zit ook een fragment van Elton John die een keer bij ons heeft opgetreden met een montuur in de vorm van een piano, speciaal voor hem ontworpen door een Hollandse opticien.

U hebt zich sindsdien ontplooid als zanger, dichter, sekspert, hersentherapeut…

Visser: Ho maar. Ik ben helemaal geen therapuit: dat zou betekenen dat ik zieke mensen genees. Terwijl ik met mijn brain sessions enkel mensen gelukkiger wil helpen worden.

Waar houdt Penney de Jager zich tegenwoordig mee bezig?

Visser: Ze woont nu in New York, waar ze zich tot voor kort bezighield met het ontwerpen van kledij. Nu heb ik haar al even niet meer gezien, maar normaal gezien spreken we regelmatig af.

Waarom is zij niet betrokken bij ‘TopPop Golden Years’?

Visser: Kijk, ik kan als zestigjarige nog wel een televisieprogramma presenteren, maar van een vrouw van dezelfde leeftijd kan je moeilijk verwachten dat ze nog steeds de gogogirl uithangt.

Aan welke artiest bewaart u de beste herinneringen?

Visser: Voor een opname om tien uur ’s ochtends kwam Phil Collins ooit de avond tevoren al ingevlogen. Hij is er toen in geslaagd om langs de portier van de Avro een kleedkamer binnen te glippen en daar de nacht door te brengen, gewoon om een hotelkamer uit te sparen. Zo word je dus multimiljardair! Toen we met de crew ’s ochtends toekwamen, had hij blijkbaar net gedoucht, want hij liep op zijn dooie gemak in een badjas door de studio. Vond ik best wel gezellig. Nu zou dat niet meer kunnen, want in de meeste kleedkamers zetten ze allang geen bedden meer, al zul je begrijpen dat daarvoor heel andere redenen meegespeeld hebben.

Ik herinner me ook dat we een keer opnames hadden met de Beach Boys in een hotel. Na een paar uur draaien begon ik te merken dat er steeds minder mensen op de set rondliepen. Eerst verdwenen de geluidsmensen, wat later de cameralui en plots was er ook van de Beach Boys geen spoor meer. Wat bleek: in de kelder van het hotel was een seksfuif aan de gang en de hele crew had zich stilletjes onder de deelnemers gemengd! Daarna moesten we plots veel minder moeite doen om Amerikaanse groepen in Avro’s TopPop te krijgen. (lacht)

Anderhalf jaar geleden maakte u met ‘De Parade van de Hemelse Tragedie’ het langste lied ter wereld. Koestert u plannen om dat record van 8 uur en 45 minuten nog scherper te stellen?

Visser: Maar het was helemaal niet mijn bedoeling om een record te breken! Als je de pretentie hebt om een lied te maken dat het mysterie van het leven ontsluiert, is het niet vreemd dat je pas na 1050 coupletten uitverteld bent. Nu wil ik niet helemáál arrogant overkomen, maar één Hollandse krant noemde mijn gedicht annex liedje ‘een poëtische hoogmis’ en zelfs ‘de nieuwe Bijbel’. Kun je nagaan!

Intussen heb ik vernomen dat De Parade van de Hemelse Tragedie helemaal niet het langste nummer ter wereld is, maar zoals gezegd: dat interesseert me eigenlijk niet. Wat telt, is dat ik weer volop aan het songschrijven ben. Dat was tenslotte wat ik al op mijn 15e wilde worden: singer-songwriter. Alleen heeft het succes van mijn programma’s op radio en televisie me al die tijd van de muziek afgehouden. Momenteel schrijf ik aan een opvolger voor mijn cd Heftige verhalen uit een gespannen samenleving. Wie weet kan ik met mijn nieuwe repertoire ook een keertje naar Vlaanderen afzakken? Dus: mochten er concertorganisatoren dit interview lezen en geïnteresseerd zijn: bel maar! Ik ben ook te mailen op ad@advisser.nl.

We geven uw nummer door aan de Schuer!

Door Vincent Byloo