Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

Dinsdag, 23.05 – Canvas

De start van een nieuw en ongetwijfeld glorieus tv-seizoen heeft iets van een walking dinner voor wie net Mozesgewijs veertig dagen door de woestijn heeft gezworven: het is moeilijk te kiezen tussen al dat schijnbare lekkers. Zullen we met de garnalencocktail beginnen of toch maar met de mousse van zwarte chocolade? Naar tv-programma’s vertaald: bespreek ik eerst Eensimpel plan, dat hartverwarmende ding met menselijke interesse op één, of gaan we voor het harde wijf van Code 37 op vtm? Billen, ballen en heel veel zinderende zedendelicten. Zoveel keuzes! En net voor ik mij een indigestie dreigde te eten aan de schier onophoudelijke drab aan kookprogramma’s dook er geheel onverwacht een verrassing van formaat op. Een beetje zoals het corail van de kreeft ook op een niet zo smakelijke plaats zit: zijn gat.

Het corail van het nieuwe tv-seizoen is ongetwijfeld Getting On, de meest seksloze en hilarische ziekenhuisserie ooit. Grey’s Anatomy bevolkt met McShitty’s, McStinky’s, McFluffy’s en McDeaths. Alle patiënten zijn vrouwelijk en minimaal tachtig jaar oud, de verpleegsters en dokters zijn jonger maar zien er minstens even oud uit. De geur is er een van fecale rottigheid en verpieterde darmflora. De afdeling geriatrie waar deze veel te korte serie – amper drie! afleveringen – zich ontwikkelt, is een onderaanneming van het ziekenhuis waar men zich minder druk maakt over weer een dode dan over een stront op een stoel. Het eerste vereist enkel een korte notitie over het tijdstip van het overlijden. Het laatste is een ‘kritisch incident’ en brengt een hele molen van administratieve vragenlijsten op gang. Vorm? Kleur? Geur? Het is allemaal essentieel om de eigenaar van het hoopje terug te vinden.

Jo Brand, de actrice met het sexappeal van een kerkhofbloem, putte uit haar eigen ervaringen als werknemer in de psychiatrie. De situaties die ze schetst, zijn kleurloos en uitzichtloos. ‘Hoe gaat het met haar?’, vraagt de dokter met de interesse van een houtworm voor een plastic fles. ‘Niet goed, ze ligt in het ziekenhuis’, luidt het antwoord. Als verpleegster Kim Wilde is Brand een vrouw zonder goed- of anders bedoeld sentiment. De dokter die een studie voorbereidt over stront noemt ze simpelweg de strontfee en roken doet ze met een condoom over de rookdetector. Maar ze is wel de enige die praat tegen de wegkwijnende patiënten alsof ze nog enigszins een intellec-tueel niveau hebben.

De serie deed me op een vreemde manier deugd. Het is niet eens zo lang geleden dat mijn tante telefoon kreeg van een bejaardentehuis met de gortdroge mededeling dat haar schoonmoeder, of was het haar moeder, overleden was. Onze bomma. En of ze even de kamer kon komen leegmaken. Ze hadden het bed nodig. Amper twee dagen daarvoor botste de vraag of ‘we ons op het einde moesten voorbereiden’ op een wat verveelde frons van de dokter. ‘Natuurlijk moet je je voorbereiden. Ze is oud.’ Het leven zoals het is op de geriatrische afdeling. Getting On komt dicht in de buurt. En gaat veel verder. De serie is ongenadig. Niet voor de patiënten, wel voor de dokters die door de gangen rennen en alles hebben behalve tijd. Ik weet dat die mensen hard werken en geen leven hebben. Maar toch: Getting On, it gets me going.

Lees nog meer recensiesen bedenkingen in denieuwe blog Testbeeld op FOCUSKNACK .BE

Tine Hens

‘Getting On’ is ‘Grey’s Anatomy’ bevolkt met McShitty’s, McStinky’s, McFluffy’s en McDeaths.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content