Elke maandag, 21.25 – één.

Als er dan toch bespaard moet worden, laat ons dan beginnen met het vreselijke genre der docusoaps. Dat buitenmaatse schoudervullingen, strijkijzerschoenen en gebreide zwembroeken hun tijd gehad hebben en niet meer gerecycleerd hoeven te worden: daarover kunnen we het met z’n allen makkelijk eens zijn. Eenzelfde consensus moet mogelijk zijn over docusoaps. Laten we ze – bij wijze van ritueel – dumpen in de trommel der herinneringen zonder enige hoop op een comeback. Dat gesjacher met de zogenoemde ‘gewoonsten’ der mensen interesseert me niet. Bovendien heeft het me nooit geïnteresseerd en is de kans absoluut onbestaande dat het me ooit zal interesseren. Als ik nood heb aan het gewone leven, kijk ik wel even naar mijn buurman die bovenlijf – extra large, vermoed ik – en bil-spleet lucht terwijl hij met zijn tandeloze vriend een schotel-antenne op zijn dak installeert. Het is een vorm van ongegeneerde intimiteit waarin docusoaps ook graag grossieren en waarmee ik liever niet geconfronteerd word. Trek uw broek op, denk ik dan.

Dat gaat ook op voor De Ring – een programma over mensen met trouwplannen en hoe ze die unieke dag elk op hun manier beleven. Nogal logisch, lijkt me, wat is anders de essentie van uniek? Commentaar bij zulke programma’s is het best te vergelijken met de vage contouren van kotsplekjes in het tapijt. Op welke exemplaren van de huwbare soort werden we in de eerste aflevering getrakteerd? Gary en Tamara, zo verliefd dat ze geen seks met elkaar wilden. Geen kat – zelfs niet de priester van hun lichtjes sektarische kerk – die dat wilde geloven. ‘Wij leggen dat niet op’, pruttelde de geestelijke, alsof hij Gary wilde aanmoedigen toch eens de poes van Tamara op te zoeken. Ook de vader van Gary maakte zich zorgen om een kat – een kat in een zak, want zo zag hij de poes van Tamara. Te oordelen naar de zuurtegraad van moeder de vrouw, wist papa nu wel dat je nooit zó rotsvast in je geloof moet zijn. En dus moedigde hij zijn zoon klaar en duidelijk aan om Tamara’s kat in het donker te knijpen. ‘Niets van’, dacht Tamara en Gary vloog op de bank in de woonkamer. Hij keek er alvast naar uit om ooit naast haar te liggen, maar als het van haar afhing, mocht die voorhuwelijkse staat voor altijd blijven duren. ‘Seks leidt alleen maar de aandacht af.’ De aandacht waarvan, vroeg ik me af, want blijkbaar was er iets dat ik niet zag.

De ergernis had bij mij al de vorm van complete afkeer aangenomen, maar toen waren daar Luk en Madeleine. Een tachtiger en een zeventiger die me een milliseconde lang met de rommelmarktromantiek van De Ring konden verzoenen. Zij zouden trouwen met de dood in de ogen. Een huwelijk als bekroning op het leven dat al samen geleid was. Ik vond dat er iets in zat. Tot de camerabende deze splinter magie verbrak door woorden uit de strot van Luk en Madeleine te rammen. Beduusd prevelde het koppel iets in de zin van ‘Beter laat dan nooit’, een zin die weergalmde bij de kapper, bij de vriend des huizes en bij de juwelier. Docusoaps zijn werkelijk niets anders dan het oeverloos herkauwen van uitgescheten waarheden. De mens als een blatend schaap in de wei. Kan er dan nú een productieverbod komen?

Lees nog meer recensiesen bedenkingen in deblog Testbeeld op FOCUSKNACK .BE

Tine Hens

Docusoaps als ‘De Ring’ doen niets anders dan het oeverloos herkauwen van uitgescheten waarheden. De mens als een blatend schaap in de wei.