Een nieuwe film van Terence Malick is en blijft een evenement. Deze keer pakt hij uit met een visueel pareltje over alle beestjes groot en klein, een lyrische meditatie over de relatie tussen mens, natuur en kosmos – zeg maar Malicks eigen ‘2001: A Space Odyssey’.
Een nieuwe film van Terence Malick is en blijft een evenement, ook al liggen de hoogdagen van Badlands (1973) en Days of Heaven (1978) al een poosje achter ons en leken zijn twee laatste films – To the Wonder en Knight of Cups – bij momenten wel zelfparodieën.
Ook nu trakteert de Amerikaanse filmdichter op alles wat je van hem gewend bent, met name: imposante natuurbeelden, opzwepende klassieke muziek en een dichterlijke voice-over. Alleen komt Malicks gaandeweg alsmaar toegenomen neiging tot zweverigheid en abstractie dit keer een stuk minder pedant over.
Voyage of Time, een labour of love waaraan Malick met tussenpozen en verschillende producenten en rechtenhouders in totaal dertig jaar werkte, is namelijk geen fictie maar een documentaire over alle beestjes groot en klein, een lyrische meditatie over de relatie tussen mens, natuur en kosmos – zeg maar Malicks eigen 2001: A Space Odyssey, of tenminste toch: zijn versie van Koyaanisqatsi.
Wat pure beeldenpracht betreft zul je dit jaar maar weinig films vinden die zo indrukwekkend ogen als deze, met fantastische shots van mysterieuze sterrennevels, woeste lavastromen, dansende kwallen, olifanten, apen en finaal ook mensen die samen – Malick ordent de dingen chronologisch – het verhaal van het leven as we know it moeten verbeelden.
Als esthetisch beeldenballet, gezet op klassieke muziek met epische grandeur en vol elegante overgangen, is het dan ook een bevredigende en wonderlijke kijkervaring. Alleen kan Malick het ook nu niet laten om er een door Cate Blanchett ingesproken voice-over op te zetten die zichzelf dodelijk serieus neemt maar niet veel verder komt dan wat new age gewauwel (Oh Nature, Giver of good.) Bovendien mogen er ook nu digitale dinosaurussen opdraven, die hij kennelijk nog op overschot had van The Tree of Life, zijn huiselijke kosmosballade waarmee hij in 2011 de Gouden Palm won.
Voor een spirituele trip over de diepste mysterieën van onze planeet heeft Voyage of Time dan ook weinig dieps of zinvols te melden, en waar Kubrick je met 2001: A Space Odyssey dwong om zelf na te denken over tijd, ruimte en de genese der dingen, vult Malick hier alles zelf voor je in, waardoor zelfs de prachtigste sequensen af en toe richting oppervlakkigheid en kunstige kitsch dreigen te zweven.
For the record: naast deze klassieke versie van 96 minuten heeft Malick ook nog een Imax-versie in de pipeline zitten, maar dan niet met Blanchett maar Brad Pitt op de voice-over.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier