Maak kennis met Ty Sheridan, de jonge held van Ready Player One

Amper 21 is hij, maar hij heeft al films van Terrence Malick, Jeff Nichols en, met Ready Player One, nu ook Steven Spielberg op zijn cv staan. Op visite bij Hollywoods next big thing Tye Sheridan.

Ready player one? Tye Sheridan kan die vraag volmondig met ‘yes’ beantwoorden. Op zijn eenentwintigste heeft de zoon van een schoonheidsspecialiste en een pakjeskoerier uit Texas namelijk al met meer schoon filmvolk gewerkt dan de meeste acteurs in hun hele carrière. Hij speelde het zoontje van Brad Pitt en Jessica Chastain in Terrence Malicks met de Gouden Palm bekroonde liefdesballade The Tree of Life (2011). Hij flankeerde Matthew McConaughey in Mud (2012) en Nicolas Cage in Joe (2013), indietoppers van respectievelijk Jeff Nichols en David Gordon Green. En wie van superhelden houdt, kent hem van de recentere X-Men-films, waarin hij mutant Cyclops vertolkt.

Aan dat imposante lijstje mag Sheridan nu ook nog eens Ready Player One toevoegen, geregisseerd door niemand minder dan Hollywoodkeizer Steven Spielberg, die net als Sheridans personage Wade Watts een fervent gamer is, al sinds de prille dagen van Pong – u weet wel, dat witte blokje dat je met twee even witte balkjes op en af moest pingpongen.

‘Ik game wel eens, maar niet zo veel als Steven’, bekent Sheridan, wanneer we hem in vlees en bloed ontmoeten. ‘Hij weet er veel meer van dan ik. Ik kende ook bijlange niet alle game- en filmverwijzingen die in de film en het boek zitten. Back to the Future, Street Fighter, Batman, King Kong: tot daaraan toe. Maar veel dingen waren nieuw voor mij. Ik heb de eighties nu eenmaal niet meegemaakt. Steven wel. Meer nog: hij heeft dat decennium meer dan wie ook vormgegeven, met E.T., Indiana Jones, The Goonies en noem maar op.’

Had je de bestseller van Ernest Cline gelezen waarop de film gebaseerd is?

Tye Sheridan: Nee, wat gek is, aangezien ik de voorbije jaren echt geobsedeerd was door virtual reality. Samen met mijn maat heb ik een bedrijf opgericht om VR-content te leveren. We zijn ervan overtuigd dat er een grote toekomst in zit, dat de virtuele revolutie nog maar net begonnen is. De technologie wordt elke maand beter, ook die voor het creëren van virtuele werelden in traditionele films. Met alle respect voor James Cameron en Avatar, maar ik vind dat Spielberg, die cgi indertijd met Jurassic Park zowat heeft uitgevonden, de lat nog maar eens een heel stuk hoger heeft gelegd. De avatars uit Ready Player One zijn de meest fotorealistische personages ooit die volledig met de computer zijn gecreëerd. Ik stond er versteld van toen ik ze voor het eerst zag.

Het overgrote deel van de film ben je inderdaad te zien als Parzival, de avatar van Wade Watts.

Sheridan: Ik had op voorhand geen idee hoe mijn avatar eruit zou zien. We hebben acht weken gedraaid met een motion capture-pak aan, tussen de greenscreens. Daarna nog een maand om de scènes op te nemen die zich in de echte wereld afspelen. Ik vrees trouwens dat het toekomstbeeld uit de film niet zo vergezocht is. Het is in de eerste plaats een scifiavontuur, maar er zit ook sociaal commentaar in. Het is een waarschuwing, een verhaal over wat er straks kan gebeuren wanneer we de grote problemen van vandaag – klimaatopwarming, overbevolking, energiebeleid – niet aanpakken en liever een VR-bril opzetten dan de werkelijkheid onder ogen te zien. Het is niet alleen een film voor fanboys en -girls. Ja, het is fun and games. Letterlijk zelfs. Maar je voelt tegelijk dat er een serieuze filmmaker achter zit, iemand die ook Schindler’s List, Lincoln en The Post heeft gemaakt.

Heeft Spielberg je een stapel blu-rays meegegeven om te bekijken, VHS-cassettes desnoods, om alle referenties te snappen?

Sheridan: Ja, maar niet de dingen die je zou verwachten. His Girl Friday bijvoorbeeld, een klassieke screwballkomedie van Howard Hawks uit 1940. Steven wilde dat de dialogen tussen mij en Olivia Cooke (die Wades virtuele vriendinnetje Artemis speelt, nvdr.) hetzelfde upbeattempo hadden als die tussen Cary Grant en Rosalind Russell. Het was één grote filmschool om met Spielberg te werken, net zoals die films met Terrence Malick, David Gordon Green en Jeff Nichols dat ook waren. Ik heb geen acteeropleiding gehad. Ik heb alles al doende geleerd – en hier en daar het nodige geluk gehad.

En dat op een leeftijd waarop je in de States zelfs nog geen biertje mag drinken. Denk je nooit: dit is niet echt, maar virtueel?

Sheridan: Soms. (lacht) Ik kom niet uit een filmmilieu, maar uit een klein dorpje waar zelfs geen cinema is. Ik keek als kind niet vaak naar films. Toen Malick me voor The Tree of Life castte, had ik nog nooit van hem gehoord. Toen ik mijn zus kinderlijk enthousiast sms’te dat ik de hoofdrol had in de nieuwe film van Steven Spielberg, was haar antwoord: ‘Leuk. En hoe was het op school?’ Mijn zus moet zo ongeveer de enige mens ter wereld zijn die geen idee heeft wie Spielberg is en wat hij allemaal heeft gemaakt. Ik hou van die attitude. Ik blijf ook met beide voeten op de grond. Het is niet omdat het nu lekker loopt dat mijn broodje gebakken is. Ik hoop dat ik hier binnen tien jaar nog zit, en dan ik het dan niet alleen over vroeger moet hebben, en over die ene keer dat ik mocht meedoen in een Spielberg-film. Ik wil nog zoveel doen en leren.

Afspraak in 2028!