Na 29 jaar zit er eindelijk nog eens een Vlaamse regisseur in de officiële selectie van Cannes. ‘Dit voelt nu al als een overwinning’, zegt Lukas Dhont, terwijl hij zijn debuutfilm Girl nog naarstig is aan het afwerken.
Die vorige regisseur was niemand minder dan Hugo Claus. Die was in 1989 met zijn filmversie van Het sacrament geselecteerd in de officiële nevensectie Un Certain Regard, de plek waar het festival originele en gedurfde producties samenbrengt. ‘De officiële competitie spaar ik op voor mijn volgende film’, lacht Dhont. ‘Nee, uiteraard ben ik blij dat ik erbij ben. Dit voelt al als een overwinning. Un Certain Regard is een sectie waar veel van mijn persoonlijke helden films hebben gepresenteerd: Yorgos Lanthimos, Michel Franco, Xavier Dolan…’
‘Ik heb de voorbije vier jaar maar aan één ding gewerkt: aan Girl. Om dan bevestigd te worden door het mekka van de cinema in Europa, dat betekent enorm veel. Het is als een pianist die voor de Koningin Elisabethwedstrijd geselecteerd wordt.’
‘Ze vroegen ons net nog de soundtrack door te sturen waarmee we de trappen van het festivalpaleis zullen opwandelen. Ik kreeg al bijna een hartaanval.’
Girl is het verhaal van de vijftienjarige Lara, die als jongen geboren werd maar besloot als meisje door het leven te gaan, en samen met haar vader naar een nieuwe stad verhuist, waar ze grote sier wil maken als balletdanseres.
Lukas Dhont: Daar kwam ik op door een verhaal dat ik ooit in de krant las over Nora Monsecour, een toen vijftienjarig meisje dat geboren was in een jongenslichaam en ballerina wilde worden (en daar ook in geslaagd is: vorig jaar nam ze zelfs deel aan de BBC-wedstrijd Young Dancer, nvdr.). Voor mij was dat een heroïsch personage, iemand die zich tegen de normen van de maatschappij verzet, volledig voor de meest ware vorm van zichzelf kiest en het klassieke concept van mannelijkheid en vrouwelijkheid uitdaagt. Ik vond dat ik dat moest tonen.’
‘De film heeft dus een transgender in de hoofdrol, maar ik vind het te gemakkelijk om de film te categoriseren als een lgbt-film. Het gaat over veel meer: over adolescentie, over een vader-dochterrelatie, iets écht graag willen en daar alles voor geven. Het is een rollercoaster van emoties.
Is het dan een dansfilm?
Dhont: Nee, zo zou ik hem ook niet noemen, eerder een lichamelijke film. Het dansgegeven is de arena waarin het verhaal wordt verteld.
Ligt je smoking trouwens al klaar?
Dhont: We hebben net nog een mail gekregen met de vraag om de soundtrack door te sturen waarmee we de trappen van het festivalpaleis zullen opwandelen. Ik kreeg al bijna een hartaanval. (lacht) Ik ben één keer in Cannes geweest, om de film te pitchen. Verder is dat hele gebeuren me nog redelijk vreemd.
In je stoutste dromen: wat verwacht je van je selectie?
Dhont: De Caméra d’Or winnen, de prijs voor de beste debuutfilm, dat zou fantastisch zijn. Maar ik probeer realistisch te blijven: er passeren daar nog enorm veel straffe films. Ik hoop gewoon dat Girl mensen zal raken. Geen idee of dat ook zal gebeuren, maar ik hoop het.
Lees hier ons hele dossier naar aanleiding van het Festival van Cannes.
