De Franse animatiefilm Les hirondelles de Kaboul beantwoordt de wreedheid, de verdrukking en de vrouwenhaat van de taliban met poëzie, aquarelkleuren en een vleug pathos.
Hoe vertel je over de gruwel die de mensheid zichzelf aandoet zonder het publiek de zaal uit te jagen? Opmerkelijk veel vertellers vertrouwen dit jaar op de abstractie en de grote artistieke vrijheid die een animatiefilm met zich meebrengt. Raúl de la Fuente en Damian Nenow baseerden Another Day of Life op het gelijknamige boek waarin schrijver-journalist Ryszard Kapuscinski verhaalt hoe de Koude Oorlog de burgeroorlog in Angola nog hallucinanter maakte. Denis Do beschreef in Funan in een uitgepuurde stijl het dagelijkse leven van een jonge Cambodjaanse moeder die gebukt gaat onder de communistische terreur van Pol Pot en de Rode Khmer. Vandaag schetsen Zabou Breitman en Eléa Gobbé-Mévellec in Les hirondelles de Kaboul het schrikbewind van de taliban. Een verschil is wel dat zij niet terugvallen op feiten, maar wel op de gelijknamige bestseller van de Algerijn Yasmina Khadra. Het Franse duo gaat er prat op dat ze een verhaal vertellen met alles erop en eraan: metaforen, hoogoplopende emoties, tragiek, een vleug pathos en een door een stielman ontworpen plot.
De impressionistische, subtiele aquarelstijl creu0026#xEB;ert ademruimte, stimuleert empathie en zorgt voor lichtheid.
Eind jaren negentig is de streng islamistische taliban in de Afghaanse hoofdstad Kaboel aan de macht. De gepassioneerde Zunaira vindt het verschrikkelijk dat ze niet meer mag zingen, tekenen of lesgeven en zo’n hatelijke boerka moet lenen om het huis te verlaten. Haar geliefde werkt zijn wanhoop en frustratie om haar gebrek aan vrijheid op de verkeerde uit: tot zijn eigen afgrijzen neemt hij deel aan de steniging van een vrouw. Maar niet iedereen ontmenselijkt. De gedesillusioneerde bewaker van de vrouwengevangenis komt steeds meer in opstand tegen zijn talibanbazen en de harteloosheid waarmee ze hem aanraden om zijn doodzieke echtgenote te dumpen.
Breitman en Eléa Gobbé-Mévellec counteren zowel het geweld als het repressieve beleid van de taliban op een stilistische manier. De impressionistische, subtiele aquarelstijl creëert ademruimte, stimuleert empathie en zorgt voor lichtheid. Dat past wonderwel bij de onderliggende boodschap dat schoonheid, subtiliteit, liefde, kunst en melancholie een antwoord vormen op de barbarij.
