De afscheidnemende Daniel Day-Lewis in 7 memorabele vertolkingen

Overmand door een droefenis die hij niet kan verklaren en die maar niet verdwijnt, zet Daniel Day-Lewis (60) een punt achter zijn acteercarrière. De bezeten methodacteur verzamelde in amper twintig films genoeg memorabele vertolkingen om nog vele jaren tot de allergrootsten gerekend te worden.

My Beautiful Laundrette (1985)

De jonge Daniel Day-Lewis maakt meteen duidelijk dat hij geen gewone jongen is. In deze anti-Thatcherfilm van Stephen Frears speelt hij een homoseksuele punker die nog met extreemrechts geflirt heeft maar toch een romance begint met een Pakistaanse immigrant.

My Left Foot (1989)

Day-Lewis kruipt op vraag van regisseur Jim Sheridan in de huid van de andersvalide Ierse schrijver Christy Brown. Hij weigert tijdens de opnames zijn rolstoel te verlaten en houdt daar gebroken ribben aan over. Gek of geniaal? Hij wint er in elk geval zijn eerste Oscar voor beste acteur mee.

The Unbearable Lightness of Being (1988)

Geen idee hoe het methodbeest zich voorbereid heeft op Philip Kaufmans sexy verfilming van de Milan Kundera-klassieker De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Hij ziet er in elk geval bijzonder aantrekkelijk uit als de Tsjechische dokter die met Lena Olin én Juliette Binoche vrijt terwijl buiten de Praagse Lente woedt.

The Last of the Mohicans (1992)

Day-Lewis houdt niet van nep. Om Hawkeye, de laatste der Mohikanen, te kunnen spelen, trekt hij zich wekenlang terug in de bossen en leeft zoals de Mohikanen. Hij gaat jagen, vist en velt dieren. Regisseur Michael Mann durfde Day-Lewis bijna niet te zeggen dat hij een romantische avonturenfilm wilde maken, geen realistisch portret.

Gangs of New York (2002)

Een lakmoesproef. Weet u nog hoe hoofdrolspeler Leonardo DiCaprio gekleed is in Martin Scorsese’s film over de brutale beginjaren van New York? Allicht niet. Toch kunt u vast nog de intimiderende Bill the Butcher beschrijven. Ter voorbereiding volgde Day-Lewis een slagersopleiding en zou hij wildvreemden uitgedaagd hebben voor een vechtpartij.

There Will Be Blood (2007)

De fenomenale proloog in de put, de milkshakemonoloog, de brandende boorputten: Day-Lewis krijgt veel kansen om te schitteren in dit monumentale olie-epos van Paul Thomas Anderson, en benut ze allemaal. Hij lapt naturalisme aan zijn laars en gaat voor groter dan groot en intenser dan intens. Het levert hem een tweede Oscar op.

Lincoln (2012)

If it looks like a duck, swims like a duck, and quacks like a duck, then it probably is a duck? Vergeet het maar. In deze film van Steven Spielberg waggelt, kwekt, ademt en kijkt Day-Lewis als Abraham Lincoln, de illustere Amerikaanse president die de slavernij afschafte, maar hij is hem niet. De Academy dacht van wel en schonk hem een derde Oscar. Geen acteur deed ooit beter.