Lale Gül

‘Ik heb veel geleerd door een misfit te zijn’

Lale Gül Turks-Nederlandse schrijfster. Debuteerde met de autobiografische roman Ik ga leven.

Geïnspireerd door Michaela Coels boek Misfits: een persoonlijk manifest schrijven een aantal creatieve Belgen en Nederlanders een column over hun eigen ervaringen als misfit. Vandaag: Lale Gül.

Lees hier onze exclusieve voorpublicatie uit Misfits.

Ik voel me al mijn hele leven een misfit. Ik wist al heel vroeg dat ik in veel opzichten anders was dan de mensen om me heen, en dat ik niet zou voldoen aan hun verwachtingen. Niet alleen was ik een buitenbeentje in de omgeving waarin ik opgroeide, ik was ook anders daarbuiten, in de Nederlandse samenleving. Ik had een ongewone naam en uiterlijk, ongewoon taalgebruik en accent, ongewone bezigheden en hobby’s.

Ik was een Turks meisje dat op de basisschool erg slecht Nederlands sprak, omdat ik thuis alleen Turks praatte en naar de Turkse tv keek. Ik kon nooit meepraten over reclamedeuntjes, BN’ers, (teken)films op Nickelodeon, bekende liedjes en populaire programma’s zoals SpangaS, Goede tijden, slechte tijden en The Voice of Holland. Allemaal dingen die iedereen leek te kennen, behalve ik.

Ik begreep vaak niet alle woorden in een schoolopdracht of als de juf iets tegen me zei, en probeerde dan maar uit de context af te leiden wat het zou moeten betekenen. Als ik niet op een woord kon komen en alleen de Turkse vertaling kende, werden leerkrachten boos of lachten medeleerlingen me uit.

Ik heb veel geleerd door een misfit te zijn.

Ik werd enorm gepest op de basisschool vanwege mijn overgewicht en mijn kleding. Mijn moeder maakte die, omdat we niet genoeg geld hadden voor kleren uit de winkels. Ze kocht stof op de lokale markt en naaide er jurken en broeken van, maar je kon in één oogopslag zien dat het zelfgemaakte kleding was. Terwijl de andere jongens en meisjes rondliepen in stoere jeans en T-shirts, had ik altijd bloemenprints aan en dingen die oudere vrouwen zouden dragen, zoals wijde broeken in allerlei kleuren en gebreide, jeukende truien in de winter.

Op de basisschool ging er geen dag voorbij, of er werd wel een grap of opmerking gemaakt over mijn gewicht. Als ik bijvoorbeeld tijdens het sporten een bal miste of net te laat was voor een sprong, hoorde ik dat ik een dikke koe was.

Op de middelbare school ging het al wat beter. Sterker nog, ik hoorde bij de populaire leerlingen. Ik was inmiddels een stuk mondiger geworden en kon door mijn bijbaantje mijn eigen kleren kopen. Maar toen kreeg ik te maken met andere problemen: ruzies met mijn ouders. Ik moest een hoofddoek dragen, omdat elke vrouw in onze familie een hoofddoek droeg van zodra ze menstrueerde. Ik mocht niet naar schoolfeestjes, schoolreisjes en andere leuke uitjes met de klas. Ik mocht in de avond niet afspreken met vriendinnen, omgaan met jongens of een vriendje hebben. Als ik een roos kreeg van een aanbidder op Valentijnsdag, moest ik die weggooien voor ik thuiskwam. Omdat ik als enige meisje meedeed aan naschools voetbal tegen andere scholen, en daar heel goed in was, werd ik uitgemaakt voor ‘rare meid’ en ‘mannelijk’ door de andere meisjes. De jongens van andere klassen en scholen lachten me uit omdat ik de enige vrouw was die voetbalde, een hoofddoek droeg en omdat je mijn borsten op en neer zag bewegen bij het rennen. Net om die reden verbood mijn familie me om nog langer te voetballen.

Op de basisschool ging er geen dag voorbij, of er werd wel een grap of opmerking gemaakt over mijn gewicht.

Toen ik verliefd werd, kon ik mijn gevoelens met niemand delen, omdat het op een jongen was die niet dezelfde afkomst en religie had als ik. Ik moest drie jaar lang stiekem met hem en zijn familie afspreken. Als ik er leuk uit wilde zien, strakke en korte jurken wilde dragen of naar het strand wilde in bikini, moest ik met bedekte kleding vertrekken en me in de trein omkleden. Ik werkte stiekem in de horeca en serveerde alcohol, terwijl dat niet mocht van mijn ouders. Die dachten jarenlang dat ik bij de Albert Heijn werkte.

Ik heb veel geleerd door een misfit te zijn. Ik weet nu dat ik altijd voor mezelf moet kiezen, in plaats van mijn eigen geluk weg te cijferen om anderen tevreden te houden, om geaccepteerd te worden. Ik weet heel goed wat schaamte, vernedering, onzekerheid en pesten kan doen met een kind, puber of mens. En daardoor ben ik erg empathisch met wie hetzelfde meemaakt. Ik weet ook dat het me sterker heeft gemaakt, omdat ik steeds meer inzag dat ik er alleen voor stond. Ik was de enige persoon die iets kon veranderen. Verandering begint bij jezelf, bij zelf overtuigd zijn van wat je waard bent, van wie je bent. Wie de behoefte heeft om nare opmerkingen te maken, is vaak zelf onzeker en ongelukkig. Het lag niet aan mij. En het ligt ook niet aan andere slachtoffers.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content