Elke vrijdag van juli en augustus polsen we naar de corona-ervaringen van enkele bekende personen. Wat heeft de ‘lockdown’ voor hen veranderd? Deze week is het de beurt aan journalist en historica Heleen Debruyne.
Toen het coronavirus halverwege maart huishoudens op z’n kop zette, was Heleen Debruyne (32) bijna klaar met haar zwangerschapsverlof. Veel veranderde er voor haar dus niet: ze kwam toch al niet veel buiten en bleef zoals voordien tijd doorbrengen met haar gloednieuw gezin in Oostende. In een groot huis met een klein koertje, waar telewerken eerder een zegen dan een vloek is. Debruyne werkt voor radio Klara, schrijft columns voor Humo en De Morgen en ontrafelt stereotypen en maatschappelijke hersenschimmen. In Vuile Lakens, een podcast en boek dat ze met Anaïs Van Ertvelde schreef, stelt ze de illusie van seksuele vrijheid aan de kaak. De plantrekkers (2016), haar tragikomische debuutroman, onthult dan weer de leugens die de mens zichzelf vertelt. Debruyne schrijft aan een opvolger, een nieuwe roman die tijdens de quarantaine radicaal van koers veranderde. Een lockdown kan meer opleveren dan wiebelige ‘quarantainesessies’ vol pixels en rooskleurige dromen van een betere wereld.
Welke levensles(sen) trekt u uit de quarantaine?
Heleen Debruyne: Ik heb minder sociaal contact nodig dan ik dacht. Ik vond het fijn om minder mensen te zien. Ik heb niet eens veel gezoomd, ik vind het leuker om mensen in het echt te zien en dan wacht ik gerust wat langer. Met echte vrienden hoef je niet elke week af te spreken. Ik heb ook veel minder tijd gespendeerd aan sociale media. Dat is een gewoonte die is blijven hangen. We gaan ervan uit dat Facebook een blik op de wereld geeft, maar het geeft alleen maar een blik op onze sociale kringen. Een blik op onze bubbel, toen we ‘bubbel’ nog op die manier gebruikten. Ik vind bubbel trouwens een afgrijselijk woord. Voor ‘bubbel’ een ‘socialemediabubbel’ was, gebruikten mensen het nog voor cava of champagne – dat vond ik ook al vreselijk. Nog zo’n lelijk neologisme: ‘covidiots’, mannen op datingsites die doorheen de lockdown toch wilden afspreken.
De lockdown gaf me ook de nodige tijd en afstand om het boek dat ik aan het schrijven was, helemaal in de vuilnisbak te gooien. Ik ben aan een ander begonnen. De nieuwe roman gaat over stereotypen van mannelijkheid en vrouwelijkheid in de jaren zestig. Het ideaal van de brave huisvrouw en de plichtsbewuste huisvader en hoe mensen daar wel aan moesten beantwoorden, maar dat moeilijk konden. We gaan ervan uit dat de jaren zestig wilde jaren van seksuele revolutie waren. Maar in meer burgerlijke milieus op het platteland veranderde er helemaal niets. Daar had het evengoed de jaren vijftig kunnen zijn. Die revolutie is ook maar relatief.
Voor ‘bubbel’ een ‘socialemediabubbel’ was, gebruikten mensen het nog voor cava of champagne – dat vond ik ook al vreselijk.
Verder heb ik het nieuws op de voet gevolgd en me verbaasd over het kortetermijndenken van ons beleid. Politici spelen een soort paniekvoetbal. Alle scholen werden plots gesloten, terwijl we al lang wisten dat kinderen geen risicogroep zijn. Tegelijk werd er erg laks omgesprongen met beschermingsmateriaal in woonzorgcentra. Bizar.
Wat heeft u zelf het meest gemist en wat helemaal niet?
Heleen Debruyne: Naar buiten kunnen gaan zonder een plan, een terras zien, plots zin krijgen om iets te drinken en daar dan gewoon gaan zitten. Die spontaneïteit is er nu niet. Oh, en zonder mondmasker in het openbaar vervoer zitten (lacht). Dat mis ik. Naar het perron rennen met een mondmasker op, het is om claustrofobisch van te worden. Het viel uiteindelijk goed mee, ik heb minder gemist dan ik verwachtte. Ik zat natuurlijk ook in een comfortabele positie: ik kan zonder probleem thuis werken en woon niet alleen. Dat scheelt.
Zijn er dingen die u voortaan anders wilt gaan doen in het leven?
Heleen Debruyne: Dat geloven we allemaal graag. We denken collectief dat de lockdown een kantelpunt is voor verandering en blaken van de goede voornemens. Nee, ik denk niet dat er dingen zijn die ik voortaan echt anders ga doen. Hetzelfde geldt trouwens ook op maatschappelijk niveau: er werden veel opiniestukken geschreven in april en mei over hoe dit het moment is voor een ecologische omslag. Hét moment om de hele samenleving te herdenken. Dat gaat niet gebeuren, dacht ik toen. Het ziet er inderdaad naar uit dat er weinig veranderd is. Jammer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier