‘Antoinette’ is een prachtig boek, als u er uw schild voor durft te laten zakken

‘Soms heeft een mens behoefte aan een plek buiten de dagelijkse orde, een plek van troost’, schrijft Welagen. Antoinette van auteur Robbert Welagen biedt zo’n plek.

Op een terras net naast het okergele thermaal bad in het centrum van Boedapest zit een man. Hij zit er al een paar uur. Hij heeft afgesproken met Antoinette, maar de vrouw komt niet opdagen. Wanneer de ober hem zegt dat ze gaan sluiten, stapt hij het bad binnen, observeert hij de andere gasten en laat hij zich masseren. Het zijn activiteiten waar hij met zijn hoofd niet echt bij is, want steeds wordt hij teruggetrokken naar wat zeven jaar eerder is gebeurd, toen hij voor zijn werk in Boedapest was, er de eveneens Nederlandse Antoinette tegen het lijf liep en het meteen klikte. Ook toen wachtte hij op haar op dat terras.

In Antoinette vertelt Robbert Welagen het verhaal van de tussenliggende zeven jaar, van het huwelijk van Antoinette en de verteller, van hun eerste flat, hun wensen en verlangens, en van die twee lege stoelen aan hun tafel. Want wat ze ook probeerden, Antoinette werd maar niet zwanger. Ze trokken zelfs naar Düsseldorf omdat een ziekenhuis daar hen een laatste flintertje hoop bood, maar tevergeefs. Antoinette is daardoor ook het verhaal van een uitdovende relatie en van het verlies van wat de twee personages nooit hadden: een meisje met een diadeem in het haar en een jongen met een stripboek in de handen.

Robbert Welagen is een van de grootste Nederlandse stilisten, die met dit breekbare kleinood nog maar eens bewijst dat er over het kleine soms meer wezenlijks te vertellen valt dan over het grote. Hij is een bescheiden man die schrijft over bescheiden mensen, die tevreden zijn met het oprapen van kiezelstenen op een strand, wetende dat na hun dood iemand die stenen terug zal leggen en dat hun passage op deze aarde dus geen wezenlijke veranderingen teweeggebracht zal hebben.

Wie Antoinette leest, moet bereid zijn even zijn beschermende schild opzij te leggen en zich open te stellen voor tegenslag en verdriet, voor medeleven ook, want je kunt niet anders dan meegaan in het verhaal van de hoofdpersonages. ‘Soms heeft een mens behoefte aan een plek buiten de dagelijkse orde, een plek van troost’, schrijft Welagen. Antoinette biedt zo’n plek.