‘Zo irritant, snel en energiek mogelijk zijn. Dat is ons concept.’

Brorlab maakt mokerharde gabberpunktracks van gemiddeld één minuut.

Ideaal voor gen Z’ers met een aangetast concentratievermogen: Brorlab, de band van de Antwerpse Sam De Clercq, Casper de Geus en Rafael Valles Hilario. Hun langste nummer heet Tom Cruisifiction en duurt 124 seconden, hun kortste, Pee is the Solution, telt er 51. Live vertaalt dat zich in overweldigende blitzshows van een goede twintig minuten. ‘Het moet zo irritant, snel en energiek mogelijk zijn. Zonder rustpauzes. Dat is ons concept’, zegt De Clercq, de vocalist die u – als u erg goed luistert – zaken hoort schreeuwen als ‘football sucks and sock your foot’. ‘Die kleine en domme grapjes zijn wat Brorlab typeert, ook al begrijpt het publiek misschien maar de helft van de tekst.’

De Clercq wilde altijd al muziek maken. ‘Het klinkt misschien cru, maar dat gebeurde maar niet omdat ik een meisje was. Dus ging ik film studeren, dat vond ik minder eng.’ Toen ze haar toekomstige bandlid Casper hielp met een documentaire over de garage scene in Antwerpen, ontmoette ze Rafael. ‘De scene was heel hecht en klein. We zagen elkaar wekelijks op shows.’ Maar het was pas toen De Clercq de Luikse punkband Cocaine Piss zag spelen dat ze muziek opnieuw een kans gaf. ‘Ik wil ook roepen, dacht ik.’ Niet veel later schreef Casper een nummer voor haar, waarop Rafael op zijn beurt ook een paar ongebruikte nummers bovenhaalde. ‘Brorlab is zo heel spontaan ontstaan. Een band vormen was nooit het plan.’

Sindsdien brachten ze twee albums uit, s/t en Working Out in Heaven. ‘Maar we zijn bovenal een liveband. Samen heel hard dansen blijft het leukste. Brorlab is een toestemming om even helemaal los te gaan, in een veilige omgeving, twintig minuten lang. Langer hoeft niet, dan zweet ik te hard.’

Ons hoogtepunt tot nu toe is de connectie die we leggen met mensen uit de punkcommunity binnen en buiten België.

Het nummer dat we het liefst live brengen is Shitty Oven. Daar zit een leuk ritme in waarmee ik kan spelen. Ik schreeuw iets over Satan en een kamer met vuur, maar géén idee of het echt over een slechte oven gaat.

Mensen moeten naar onze show komen omdat het zo kort is, dat je eigenlijk niets te verliezen hebt. En omdat we Piffy, Daisy Ray en Ronny Rens meenemen.

Mijn eerste herinnering aan Trix is de toenmalige laatste show van Youth Lagoon met Mild High Club in het voorprogramma. En het Producer Camp voor vrouwelijke en non-binaire producers herinner ik me ook nog goed. Die workshop heeft me geholpen om me zelfzekerder te voelen en heeft me in contact gebracht met een hechte community.

Mijn tip voor de Trix-platenbeurs is What We Drew van Yaeji, een heel goede, ondergewaardeerde plaat. En je kunt er mij ook vinden, want ik verkoop ook platen. Na een moeilijke fase in het middelbaar wilde ik alles op vinyl hebben. Maar het is afschuwelijk om telkens zo veel platen te moeten verhuizen.