Wie vrienden wil worden met St. Vincent moet playlists met haar uitwisselen

St. Vincent kijkt diep in haar ziel op haar nieuwe album All Born Screaming. Een gesprek over Olivia Rodrigo, sexy gitaren en haar meest ‘psychotische’ plaat tot nu toe.

Na een solocarrière van meer dan vijftien jaar, zes albums en bijna evenveel gedaanteverwisselingen, zet Annie Clark alias St. Vincent nog eens de puntjes op de i met All Born Screaming. Het is een rauwe, on­stuimige plaat geworden waarop Clark haar ongefilterde zelf is: een van de meest ambitieuze en getalenteerde rockmuzikanten van haar generatie. De missing link tussen Kate Bush en Jimi Hendrix, zoals een Amerikaans blad haar onlangs noemde.

Op All Born Screaming wil Clark het leven in al zijn tegenstrijdig­heden uitademen, van wanhoop en brutaliteit tot lust en onbezonnenheid. Ze besloot de plaat voor het eerst helemaal zelf de producen en verzamelde een uitgebreide cast muzikanten om het geluid dat in haar hoofd zat zo waarachtig mogelijk tot leven te wekken. Eén naam springt daarbij meteen in het oog: Foo Fighters-frontman Dave Grohl, op drums.

Omdat Dave Grohl een van de beste rockdrummers van zijn tijd is?

Annie Clark: Juist. Waarom? Euhm, ik bedoel, gebruik gewoon je oren, nee? Toen Dave bij Nirvana speelde, heeft hij een heel nieuw drumgeluid gedefinieerd. Hij speelt één noot en je weet dat hij het is. Dat maakt van hem een groot artiest. Hij is zelf ook een songschrijver, en dat hoor je. Dave drumt mee met de zanglijnen, met de gitaar, met alles eigenlijk. Hij ondersteunt en dient elk facet van de song.

Je bent maar zo goed als je laatste wapenfeit, luidt het gezegde. Geldt dat ook voor gitaristen? Je bent maar zo goed als de riffs op je laatste plaat?

Clark: Nee, want het is máár een riff, máár een solo. Techniek is voor mij ondergeschikt aan het hebben van een eigen stem, een eigen geluid. Een solo van één noot kan een ­geweldige solo zijn. Zelf hou ik er bijvoorbeeld van om mezelf in een trance te ­spelen door altijd, heel repetitief, keer op keer op keer hetzelfde te ­spelen. Ik ben een beetje Steve Reich (de minimalistische ­componist, nvdr.) wanneer ik me in mijn eentje laat gaan op gitaar.

Vind je gitaar spelen sexy?

Clark: Nee, totaal niet. Maar ik snap wel waarom mensen het sexy ­vinden. Het ziet er een beetje gevaarlijk uit, hè. En gevaar is sexy. Zelf zou ik het eerder mystiek noemen. Gitaar spelen is voor mij zoals met een toverstokje zwaaien.

All Born Screaming is het eerste album dat je volledig zelf producete. Wat vond je het moeilijkst?

Clark: De zang. Omdat alles daarmee staat of valt. Onze oren zijn van nature heel gevoelig aan stemmen, we hebben er allemaal een. De vocals moesten dus helemaal goed zitten. Qua gevoel, bedoel ik. En daarom heb ik in de studio héél veel takes opnieuw gedaan. (lacht) Opnieuw en opnieuw, tot er geen grammetje bullshit meer overbleef. Ik wilde dat deze plaat emotioneel heel rauw klonk en dat de intentie van de songs en de texturen elkaar daarin perfect aanvulden. Ik had iets heel specifieks in mijn hoofd, en ­niemand anders kon dat vatten zoals ik. Dat spook dat door de kamer beweegt ­terwijl je aan het opnemen bent.

Je hebt samengewerkt met Olivia Rodrigo voor Obsessed, een bonustrack op haar album Guts. Zijn jullie vriendinnen?

Clark: Absoluut. She’s a great girl, I love her. We hebben veel gemeen. We houden van dezelfde muziek – The Breeders, Tori Amos, Fiona Apple – en we wisselen vaak playlists uit. Dat is voor mij nog altijd de beste manier om vrienden te maken. ‘Hier ­Olivia, ­luister eens naar The Slits!’ (lacht)

Ook met Taylor Swift heb je al samengewerkt, en wel voor Cruel Summer, een song op het album Lover uit 2019. Vorig jaar werd het nummer door haar fans in de VS plots naar nummer één gestuwd. Kriebelt het dan niet om zelf eens een gooi naar de top van de charts te doen?

Clark: Cruel Summer is een voorbeeld van hoe raar het tegenwoordig kan lopen. Het is een song van vier jaar oud, niet eens een single, maar de fans van Taylor, die opnieuw ­bewezen dat ze een natuurkracht zijn, hadden blijkbaar besloten dat het nú een hit moest worden. Of ik een song wil schrijven met een ­nummer één op het oog? Nee, daar streef ik niet per se naar. Maar áls het ooit gebeurt, zal ik dat als een erg ­fijne bonus in ontvangst nemen.

Voorlopig houd je het bij een nieuwe plaat, die je zelf al hebt omschreven als je meest ‘psychotische’ tot nu toe.

Clark: Het gaat tot op het bot, ja. Soms kruip je op je knieën door glas, maar leven is lijden. En de ­enige reden om te leven is liefhebben, dus laat ons dát op zijn minst voluit doen. Met het nodige gevaar, zonder ons in te houden of de tegenstoten te ontwijken. Want soms heb je het ­gewoon nodig om eens klappen te krijgen. Ik toch, tenminste.