The Me In You: “Nostalgie is geen zwart beest”

Het debuutalbum van het kwintet The Me in You komt uit op 10 februari. ‘Forgotten Clothes’ is een schijfje melancholische folk-pop recht uit het hart van het Hageland. “Zeg maar gerust pop, dat is geen woord om vies van te zijn.”

Het debuutalbum van The Me in You verschijnt op het perfecte moment: meer nog dan de Siberische vrieskou overtuigen de vijf heren met “Forgotten Clothes” om lekker bij moeder thuis te blijven, voeten uitgestrekt in de richting van het haardvuur. Het kwintet Stijn Claes, Dimitri Dhaene, Frank Saenen, Han Wouters en Thomas Van Den Haute vormt sinds 2009 The Me in You. Samen brengen ze melancholische folk-pop recht uit het hart van het Hageland. Stijn Claes: “Als je akoestische gitaarmuziek brengt, ben je tegenwoordig al snel een folkgroep. Schrijf maar gerust dat we pop maken, dat is geen woord om vies van te zijn. Of Hagelandse pop, dat klinkt misschien wat gezelliger.”

Over jullie naam: een knipoog richting viezeriken of een dubbele bodem? Stijn Claes (vocals): “Neen, er zit gelukkig wel wat meer achter. We hebben een hele tijd geworsteld met mogelijke groepsnamen. Tot we tijdens het schrijven steeds weer op die ene zin stootten, en iedereen aanvoelde dat ‘The me in you’ simpelweg de lading dekt. Het klinkt wellicht melig, maar hopelijk nemen onze luisteraars iets uit de nummers mee naar huis, een echo die we achterlaten. Onze naam is dus een soort bescheiden mission statement.”

Jullie opereren vanuit het rustieke Hageland. Krijgt een oprukkende band in een grootstad niet meer kansen? Han Wouters (gitarist): “Hier bij ons sluimert voor alle duidelijkheid heel wat jong talent, er valt hier heel wat te ontdekken. In een stad is het niet noodzakelijk makkelijker om opgepikt te worden. De kans op een doorbraak hangt per slot van rekening niet af van waar je woont, maar van wat je maakt en wie je volgt.”
Stijn: “Misschien is het wel een voordeel dat we in de luwte rustig ons ding kunnen doen. Want de plaats waar we opgroeiden beïnvloedt ongetwijfeld het geluid van The Me in You. De weelderige natuur en lang vervlogen jaren bij de jeugdbeweging sturen ons in een meer organische manier van muziek maken. Ik denk best nostalgisch terug aan die tijd. Maar melancholie en nostalgie hoeven geen synoniemen te zijn van pessimisme. We koesteren onze roots en dat hoor je, al moet je op een bepaald moment onder de kerktoren uit durven te kruipen.”

In 2004 kenden Stijn, Han en Thomas onder de naam Milkman al enig succes. Wat is er na acht jaar veranderd? Stijn: We haalden toen inderdaad de halve finale van Humo’s Rock Rally. Daarna bleven we nummers schrijven, maar tegelijk veranderden onze levens ook ingrijpend.
Han: We werden er bovendien op gewezen dat we een bassist misten: blijkbaar waren we de enigen die dat niet zo’n groot probleem vonden. Aanvankelijk kwamen we ook nog een drummer te kort, waardoor we besloten het roer om te gooien en alles in te zetten op akoestische muziek. Die beslissing hebben we ons nog geen moment beklaagd, het voelt heel natuurlijk aan.
Stijn: We repeteerden in die tijd trouwens in een rijhuis: om de buren niet te storen, zat er weinig anders op dan het volume enigszins te beperken (lacht). Het verleden van Milkman vormt een zeer warme herinnering, maar The Me in You is echt helemaal ons ding.”

Jullie debuteren op een iets rijpere leeftijd dan de gemiddelde groep. Han: “Dat maakt dat we wat nuchterder tegen alles aankijken. Uiteraard genieten we wanneer radiozenders onze nummers uitzenden, maar na de derde passage in de ether gaan we onze vaste jobs niet opzeggen. Niemand van de groep is overigens voltijds met The Me in You bezig. Iemand die een huis moet afbetalen maakt andere keuzes dan een jong veulen van achttien.”
Stijn: “Er zijn meer dan genoeg artiesten die schitterend werk leveren, maar daarnaast nog een andere job hebben. Het één hoeft het ander niet onmogelijk te maken.”

Joris Caluwaerts (Zita Swoon, The Go Find) was producer voor “Forgotten Clothes” en Bob Hermans (Stijn, The Go Find) mixte de plaat. Hoe verliep die samenwerking? Stijn: “Als fans van The Go Find konden we ons enthousiasme aanvankelijk moeilijk bedwingen. Toch moesten we leren om af en toe op onze strepen te staan, en niet bij elke suggestie uit bewondering ja te knikken. Het was een interessante balanceeroefening.
Vergeet niet dat we het album eerder al op ons eentje hadden ‘afgemaakt’. We trokken ons terug in een soort van blokhut ergens in de Westhoek om zelf alles te mixen. Al met al hebben we nog een jaar aan “Forgotten Clothes gewerkt”. Wat later rijpte dan het plan om bij ‘Girl in Armour’ een videoclip op te nemen. Noisesome Recordings kon het resultaat wel pruimen, waarna we ons werk nog eens mochten overdoen met de hulp van Joris en Bob. Naast hun vakkennis was ook hun frisse kijk een verrijking.

Jullie zijn fan van Bon Iver, Nick Drake en Sparklehorse. Moet je om melancholische muziek te maken zelf niet een klein beetje depressief zijn? Han: “Dat hoop ik in elk geval niet. Ik denk dat die stijl gewoon de enige is die we goed kunnen brengen. Melancholie voelt voor ons natuurlijk aan. Noem het eventueel tristesse, maar donker of depressief is een brug te ver. Wanneer Stijn en ik teksten schrijven, willen we in de eerste plaats een verhaal vertellen. Dat hoeft daarom niet rigoureus te gebeuren, kijk maar naar R.E.M.. Ze slagen erin hier en daar stukjes poëzie van een woord of vier in hun teksten te loodsen. Zo is het hoofdpersonage uit onze “Girl in Armour” een vrouw die even genoeg heeft van geflopte relaties, en wegvlucht door een spreekwoordelijk harnas rond zichzelf op te trekken. In de videoclip vatten we dat idee vrij letterlijk op. ”
Stijn: “Bon Iver maakte misschien wel de beste plaat van vorig jaar, maar we kunnen natuurlijk nog andere muziekstijlen appreciëren. Op festivals drink ik met plezier een pint in één of andere foute dance-tent, en dan amuseer ik me ook rot.”

Op 9 februari stellen jullie het album voor in het Leuvense STUK. De ticketverkoop wijst alvast op een succes. Han: “Geweldig, maar we willen ook blijven genieten van de kleine dingen en plezier beleven. Optreden voelt almaar beter aan, maar we trekken ons toch graag terug in de studio om aan nieuw materiaal te sleutelen. Het blijft zalig om het resultaat daarna op de radio te horen.”
Stijn: “Het begint wel te dagen dat alles anders loopt dan in onze hoofden. Ik dacht bijvoorbeeld altijd dat ik bij de lancering een vat bier zou betalen voor de vrienden, eventueel met hamburgers van een kermiskraam (lacht).


Tickets voor de albumlaunch in STUK zijn te koop. “Forgotten Clothes” ligt vanaf 10 februari in de rekken.