Band van de Dag #53: Carla Bozulich

Carla Bozulich verklaart zelf dat haar nieuwste plaat Boy haar popalbum is geworden. Maar de definitie van pop wordt natuurlijk rekbaar uit de mond van deze muzikante die al jaren in de schemerzone tussen avant-garde, alternatieve rock en noise dwaalt.

Bozulich werd bekend in de jaren ’90 als frontvrouw van de alternatieve countryband The Geraldine Fibbers. In 2007 richtte de Amerikaanse zangeres samen met bassiste Tara Barnes en keyboardspeler Dominic Cramp Evangelista op, dat experimenteerde met noise en industrial. Daarnaast deelde ze het podium met Marianne Faithful, Marc Ribot en Wilco. Haar solowerk ligt in het verlengde van dat eigenzinnig en eclectisch muzikaal parcours maar klinkt nog persoonlijker en spannender, zoals haar pas verschenen vierde soloalbum Boy.

Wat Carla Bozulich voorschotelt kan je niet meteen gezellige achtergrondmuziek noemen. Haar nummers creëren met hun rammelende structuur van percussie, elektronica en vervormd gitaargeplingel een claustrofobisch universum. Esthetica is geen referentie, de luisteraar meeslepen in haar verhaal des te meer.

Bozulich is dan ook meer artieste dan muzikante. Ze lapt vakkundig alle muzikale regels aan haar laars en laat u zonder houvast of landkaart door haar avant-gardistisch muzikaal landschap dwalen. De chaos maakt haar muziek menselijk en haar punky kantje zorgt voor duistere poëzie.

Haar nieuwste plaat heet toegankelijker te zijn dan de voorganger maar is nog altijd vrij verknipt, godzijdank. Net als de hoes voor Boy is haar muziek een bevreemdend, expressionistisch kunstwerkje dat u links kan laten liggen voor gemakkelijk in het oor glijdende hitparademuziek. Of u kan kiezen om u gewillig te laten hypnotiseren door haar excentrieke klankpaleis. Wij weten alvast wat gedaan. (MM)