Algiers @ Pukkelpop: Een groep op het oorlogspad

Algiers © Thomas Sweertvaegher

De tweede festivaldag was nog maar begonnen of we mochten al een joekel van een hoogtepunt in ons boekje noteren. Terwijl de middagzon hoog in het zwerk stond, togen we naar de clubtent met een enkeltje Algiers in de knuisten. En met zijn donkere, broeierige postpunk mepte die band ons zonder omhaal K.O.

Algiers is een jonge groep uit Atlanta, Georgia waarvan de leden inmiddels zijn uitgezwermd naar New York en Londen. Onlangs verraste ze met een titelloze debuutplaat die tegelijk archaïsch en modern klinkt. Voor wie het trio nog moet ontdekken: stel je het dreigende gerommel van The Bad Seeds voor, maar met in de plaats van Saint Nick een zwarte zanger die is opgegroeid op een dieet van soul en gospel.

Wie tijdens Pukkelpop naar Algiers ging kijken, stuitte op een furieus gezelschap dat met forse tred het oorlogspad bewandelde. Voorman Franklin James Fisher gaat in zijn songs namelijk op zoek naar de oorsprong van de raciale spanningen in de VS die nog niet zo lang geleden steden als Ferguson en Baltimore in licht ontvlambare kruitvaten veranderden. In zijn teksten stelt de man fenomenen als uitbuiting en onderdrukking aan de kaak en haalt hij uit naar de hypocrisie van conservatieve drukkingsgroepen die er voor blanken en zwarten blijkbaar verschillende morele maatstaven op na houden.

Geen wonder dus dat Algiers uitkomt bij worksongritmen en de vraag-en- antwoordzang (zie ‘Irony. Utility. Pretext’) van de chain gangs uit de periode van de slavernij. De groep, die op het podium werd bijgestaan door drummer Matt Tong van Bloc Party en trefzeker inzette met ‘Black Eunuch’, voegt echter ook flarden industrial en elektronica aan het geluidsbeeld toe, waardoor de historische referenties in de muziek een eigentijdse context krijgen. Tijdens ‘Claudette’ bewerkte (slide)gitarist Lee Tesche zijn instrument met een strijkstok. ‘And When You Fall’, ingeleid door een spoken word-sample en omineus klokkengelui, werd van digitale dancebeats voorzien en mondde uiteindelijk uit een woeste climax, terwijl ‘Remains’ vooral werd voortgedreven door footstomping en handclaps.

Beklemmend en afstandelijk

Het memorabelste moment van de set was de strijdbare afsluiter ‘Blood’ (“All our blood’s in vain”) waarin krassend gitaarwerk en een voorgeprogrammeerd mannenkoor om beurten de aandacht trokken. Algiers slaagde er op Pukkelpop in tegelijk beklemmend én afstandelijk uit de hoek te komen, maar liet, ondanks de korte set en het allesbehave ideale tijdstip, een onuitwisbare indruk na.

Aan bevlogenheid en intensiteit geen gebrek dus, maar hopelijk krijgen we binnen afzienbare tijd de gelegenheid deze Southern bunch eens in een echte club en met een volwaardige set aan het werk te zien. Neem in afwachting alvast uw agenda en noteer als huistaak: de eerste langspeler van Algiers beluisteren. Want dat werkstuk behoort, tot nader order, tot de sterkste debuten van dit jaar. Fijn dat we Algiers nu ook als live-act onze hoogsteigen kwaliteitsstempel mogen opdrukken.

Dirk Steenhaut

SETLIST: Black Eunuch / Claudette / Irony. Utility. Pretext / And When You Fall / Remains / Old Girl / Blood.

Bekijk het fotoverslag van het concert van Algiers hier.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content