Doof kind

‘Jij bent misschien wel de laatste echte dove’, zegt filmmaker Alex de Ronde aan zijn zoon Tobias, een twintiger met een heleboel festivalbandjes om de arm. Omdat hij doof ter wereld kwam, moesten hij en zijn familie leren omgaan met die handicap. Terwijl hij spraaktherapie volgde en naar een dovenschool ging, studeerden zij gebarentaal en documenteerden ze zijn vorderingen in woord en beeld. Meer dan twee decennia later vormen die schriftjes en amateurbeelden de basis van een intiem portret over gezinsdynamiek, opvoeding, verlies en een leven zonder klank. Hoewel velen dat laatste als een beperking zien, kiest Tobias ervoor om het als een privilege te beschouwen, iets wat hij in de gesprekken met zijn broer en vader toelicht. Omdat er zoveel nadruk op die conversaties ligt, valt er in Doof kind meer te luisteren dan te zien. Pas wanneer er uiteindelijk een stilte valt, wordt de dynamiek van De Rondes familieportret echt tastbaar.