Tv-tip van de dag: The Wire, ook na zestien jaar nog het (her)bekijken waard

Is HBO-reeks The Wire de beste serie van dit millennium? Oordeel vooral zelf en (her)bekijk het eerste seizoen via Play en Play More.

Onlangs knalden de champagnekurken in Mechelen. Provider Telenet zag zijn contract met HBO verlengd en was daar zodanig blij mee dat het als ‘Home of HBO’ in twee golven – sinds vorige week en begin 2019 – de volledige catalogus van de Amerikaanse betaalzender beschikbaar stelt. Boem paukenslag.

Als opwarmertje kunt u zich met kwijl in de mondhoeken (opnieuw) vergapen aan de eerste seizoenen van kwaliteitsseries als The Sopranos, True Blood, Six Feet Under, True Detective, Boardwalk Empire én The Wire, de politiereeks waarover iedereen het intussen eens is dat ze in 2002 voor een revolutie in het genre zorgde. De beste serie tot nu toe gemaakt, zeggen anderen die waarschijnlijk niet alle series die tot nu toe werden gemaakt hebben gezien. Laten we het gewoon bij de beste serie van dit millennium houden. Dat is al heel wat.

Het was een wat vreemde, frustrerende kennismaking, zestien jaar geleden. The Wire, over een taskforce die in het grimmige, door een harddrugsplaag geteisterd Baltimore middels telefoontaps en tonnen engelengeduld een netwerk van uiterst sluwe dealers probeert op te rollen, openbaarde zich als een valse trage. Meer dan in andere flikkenreeksen ligt de focus niet op actie of het tot een goed einde brengen van de zaak, maar op spitse dialogen, heel ongebruikelijke situaties – twee flikken die op een plaats delict minutenlang alleen maar ‘fucks’ met elkaar uitwisselen, bijvoorbeeld -, de kuiperijen en machtspelletjes achter de schermen, het privéleven van de betrokkenen en Grote Thema’s als de war on drugs, de lokale politiek en het Amerikaanse onderwijssysteem.

Ook vrij zeldzaam: in The Wire is geen enkel personage verwaarloosbaar. De piepjonge drugskoerier die hogerop wil, de heroïneverslaafde politie-informant met de ijdele hoop op een beter leven, de lesbische rechercheur die twijfelt tussen werk en gezinsuitbreiding: ze zijn allemaal essentieel in het raderwerk dat de reeks aan de gang houdt. En je sluit ze al snel in de armen, of ze nu aan de juiste of de verkeerde kant van de wet staan of daar ergens tussenin.

Bedenker David Simon, die later met Treme en The Deuce zou bewijzen dat The Wire allesbehalve een toevalstreffer was, zocht zijn toevlucht bovendien niet tot grote namen, maar castte uitsluitend onbekende acteurs die in de loop van vijf seizoenen steeds meer als één organisme functioneren. Al is het wel opmerkelijk dat behalve de Brit Idris Elba (als de gentleman-dealer Stringer Bell) en diens perfecte kaaklijn niemand van hen écht een doorbraak heeft kunnen doorbreken. Ook niet Dominic West, die indruk maakt als de vuilbekkende flik Jimmy McNulty.

‘When you walk through the garden, you gotta watch your back’, zingen The Blind Boys of Alabama bij gratie van Tom Waits in de introsong. Daarmee dringen ze door tot de essentie van de The Wire-ervaring: je raakt sneller verslaafd aan deze kloeke brok tv-geschiedenis dan je na aflevering één zou vermoeden.