Tv-tip van de dag: het tweede seizoen van Mr. Mercedes gaat van thriller naar horror

Ze zijn uiterst zeldzaam, de series die zich tussen twee jaargangen in abrupt op een ander genre storten.

Dat het weinig voorkomt, is best logisch, want waarom zou je een trouw publiek van je vervreemden met een kunstgreep die op het eerste gezicht geen steek houdt? Zou pakweg Game of Thrones evenveel kijkers trekken mocht die serie plots over een macraméclub voor vredelievende oude besjes in een niet nader bepaalde toekomst gaan? Allicht niet, maar het tweede seizoen van Mr. Mercedes bewijst dat zo’n bruuske genreswitch wel degelijk kan.

Seizoen 1 was op maat van de misdaadliefhebber gesneden. En bref: de – vanzelfsprekend – norse, depressieve en aan nachtelijke neuten verslingerde ex-flik Bill Hodges (bijrolveteraan Brendan Gleeson) opende een klopjacht op zijn kwelduivel, de kierewiete maar hyperintelligente jongeling Brady Hartsfield (de uiterst enge Harry Treadaway). Die wilde middels bloederige aanslagen Hodges tot zelfmoord drijven. In de seizoensfinale kwam het tot een confrontatie tussen de twee, en die liep voor geen van beiden goed af: de ex-cop kreeg een hartaanval, Hartsfield werd de schedel ingeslagen door Hodges’ surrogaatdochter Holly (talentje Justine Lupe uit Succession).

In seizoen twee moet Hodges het na maanden revalidatie wat kalmer aan doen. Hij ergert zich rot aan zijn nieuwe job als repo man en doodt regelmatig de tijd in het ziekenhuis, waar zijn aartsvijand kunstmatig in leven wordt gehouden. Tot een iets te ambitieuze neurochirurg Hartsfield in het geheim injecteert met een experimenteel medicijn en zo diens onderbewustzijn een kickstart geeft. Al snel blijkt dat die in zijn vegetatieve toestand in staat is om anderen tot gruweldaden te dwingen.

In tegenstelling tot de eerste jaargang, toen Hartsfield al in de eerste minuten met een grijze Mercedes door een menigte ploegde, komt Mr. Mercedes 2 traag op gang, met nogal wat weinig functioneel gepraat. Maar zodra de comateuze killer uit zijn schedel breekt en een deel van de actie wordt verplaatst naar zijn nieuwe ervarings- en gevoelswereld – de kelder van waaruit hij vroeger zijn aanslagen plande – komt er schot in de zaak, loopt de spanning hoog op en kan de sadistische moordenaar weer zijn perverse zelf zijn.

Zo voelt de haarspeldbocht die Mr. Mercedes tussen misdaadthriller en bovennatuurlijke horrorthriller maakt vrij natuurlijk aan. En dus hebben showrunners David E. Kelley (Big Little Lies, Ally McBeal) en Dennis Lehane (de auteur van Shutter Island en Gone, Baby, Gone) de Bill Hodges-trilogie van horrormeester Stephen King heel sober maar adequaat naar het kleine scherm vertaald. Leuke serie, prima vertolkingen.