‘Behalve een zwarte jongen die ik als achtjarige op een voetbalkamp leerde kennen en van wie ik me herinnerde dat hij Mark heette. Daarna verdween hij van mijn radar, tot hij afgelopen zomer plots weer door mijn hoofd begon te spoken. Toen ik daarna door Knack gepolst werd naar mijn eerste vakantieliefde, wist ik het meteen: dit betekent iets. Vanaf dat moment móést ik Mark vinden. Ik was enorm benieuwd of onze klik er twintig jaar later nog steeds was.’
Wat hoopt iemand die op zoek gaat naar haar eerste liefje eigenlijk te vinden? Antwoorden?
Lidewij Nuitten:Misschien wel. Het gebeurt vaker dat ik een reportage over iemand anders maak om uiteindelijk toch weer bij mezelf uit te komen. Nu voelde ik ook meteen dat het niet enkel een zoektocht naar Mark zou zijn, maar ook naar mezelf. Ik vond het maf dat ik vijf of zes jaar nooit meer naar een jongen had gekeken en nu plots bezeten was van een abstract beeld van iemand op wie ik twintig jaar geleden verliefd was. Misschien was ik toch niet zo gay als ik zelf had gedacht?
Ik was ervan overtuigd dat er slechts u0026#xE9;u0026#xE9;n zwarte Mark van achtentwintig in Vlaanderen zou rondlopen.
Was de zoektocht moeilijker dan je had verwacht?
Nuitten:Makkelijker én moeilijker. Ik was ervan overtuigd dat er slechts één zwarte Mark van achtentwintig in Vlaanderen zou rondlopen, maar dan begon ik aan mijn zoektocht en vond ik na één telefoontje iemand die aan al de zoekcriteria voldeed. Het werd ook nog een pak complexer toen ik leerde dat geadopteerden hun naam vaak veranderen of hun geboortenaam weer aannemen.
En zo is het ook een reeks over adoptie geworden.
Nuitten:Ja, en daar ben ik enorm dankbaar voor. De bal ging aan het rollen toen ik ontdekte dat iedereen die ik sprak geadopteerd was. Zonder hun verhalen had ik trouwens nooit drie afleveringen kunnen vullen. En ik denk ook niet dat Één zat te wachten op een docu met een zware adoptiethematiek. (lacht) Gelukkig maakt de zoektocht op zich het allemaal wel wat luchtiger.
Is je blik op adoptie veranderd?
Nuitten:Ja. Als je in de krant iets leest over fout gelopen adopties, dan denk je dat het uitzonderingen zijn. Dat is niet zo. Iedereen vertelde me verhalen waarbij ik dacht: gebeurt dit echt in België? Toen ik een van de Marken vroeg of hij ooit iemand zou adopteren, zei hij: ‘Nee, want interlandelijke adopties kun je niet loskoppelen van kolonialisme.’ Hij vroeg me of ik weet had van zwarte mensen die een wit kind hadden geadopteerd. Die bestaan dus niet. En dat terwijl er evengoed welgestelde zwarte mensen en arme witte kindjes zijn. Dat idee past gewoon niet in het westerse wereldbeeld.
Waar is Mark?
Dinsdag 16/2, 21.25, Eén
