Met haar spraakmakende docureeks Als je eens wist doorbrak Hilde Van Mieghem vorig jaar de stilte rond kindermishandeling.
In een tweede seizoen onderzoekt Hilde Van Mieghem nu vier afleveringen lang partnergeweld, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie een pandemie die wereldwijd aan kracht won tijdens de coronacrisis.
Hilde Van Mieghem: Ik ben gefascineerd door familiedynamieken, door ouders en hun kinderen. Onbewust gaan ook al mijn films daarover, van De suikerpot, De kus en Dennis van Rita tot Smoorverliefd enSprakeloos. Dat ik in deze reeks eerst kindermishandeling behandelde, kwam omdat ik daar persoonlijk bij betrokken was. Nu belicht ik intrafamiliaal geweld – toch vaak een uitloper van een minder prettige jeugd – omdat ik nooit begrepen heb waarom mensen elkaar de kop inslaan terwijl ze zichtbaar van elkaar houden.’
Huiselijk geweld nam tijdens deze pandemie toe. Is de tijd eindelijk rijp om dat taboe bespreekbaar te maken?
Van Mieghem:(denkt na) Het voelt wrang dat partnergeweld dankzij de pandemie even in the picture staat. Alsof het daarvoor nog niet erg was. Al jaren kijken we weg van dit probleem dat onze samenleving jaarlijks miljarden kost, door onder meer verslavingen en werkverlet. Als we niet oppassen zullen we het er ook niet meer over hebben eens de crisis is gaan liggen. Dan steekt de Vlaamse zwijgcultuur weer de kop op.
Waar komt die zwijgcultuur vandaan?
Van Mieghem:Enerzijds heeft dat te maken met het katholieke Vlaanderen. Daar geldt dat je je vuile was niet buiten hangt. We hebben geleerd onze neus niet in het huwelijk van iemand anders te steken. Maar ook de overheid is blind. Daarom ben ik zo kwaad als Conner Rousseau verklaart dat hij marginale verslaafde vrouwen wil beletten zwanger te worden. Zou je het probleem niet beter bij de basis aanpakken: ervoor zorgen dat er goede hulpverlening is, dat mensen opgeleid worden in het detecteren van huiselijk geweld en dat relatievaardigheden een plaats krijgen in het onderwijs? Alsof iedereen zelf weet hoe een relatie werkt, wat liefhebben is en hoe je conflicten oplost. Dat krijg je niet mee als je ouders elkaar de kop inslaan.
In de reeks klaag je ook het foute beeld dat we van partnergeweld hebben aan.
Van Mieghem:Ja. Extreem feministische lobbygroepen zijn erin geslaagd om de man als roofdier weg te zetten. Daardoor worden zij bij partnergeweld automatisch als de daders gezien en vrouwen als slachtoffers. In preventiecampagnes zie je nooit mannen met een blauw oog of een kras in hun gezicht. En dat terwijl een op zeven mannen – in vergelijking met een op zeven vrouwen – ook slachtoffer is van partnergeweld. Zo’n groot verschil is dat niet. Wist je dat veel mannelijke daklozen op straat leven omdat ze buiten zijn gepest? In Vlaanderen zijn er twintig vluchthuizen voor vrouwen en één voor mannen. Omdat mannen zelden hulp zoeken. Die weten dat ze zullen worden uitgelachen. Ook dat probleem moet bespreekbaar worden.
Als je eens wist
Dinsdag 9/3, 21.20, Canvas
