Een vroege sciencefictionklassieker van Steven Spielberg met een imponerende finale en onvergetelijke speciale effecten.
Als u een déjà-vu had bij die scène in Stranger Things waarin Will Byers als aan de grond genageld naar dat onbegrijpelijke wezen, de Mind-Flayer, staart, dan hebt u ooit Close Encounters of the Third Kind (1977) gezien. En als u die film nooit gezien hebt en van Stranger Things houdt, zult u er meer dan één parallel in ontdekken. De makers van de razend populaire Netflix-reeks hebben overigens nooit een geheim gemaakt van hun liefde voor Steven Spielbergs vroege sciencefictionklassieker.
Roy Neary (Richard Dreyfuss) is een elektricien uit Indiana die op een avond, na een reeks opmerkelijke gebeurtenissen waarbij elektrische toestellen in overdrive gaan, vier ufo’s ziet. Tot wanhoop van zijn vrouw en kinderen raakt Roy daarop geobsedeerd door een visioen van een bergvorm, eentje dat hij eerst in scheerschuim, nadien aan tafel in aardappelpuree en uiteindelijk met modder op een veel grotere schaal midden in de woonkamer gaat nabouwen. Ook de alleenstaande moeder Jillian Guiler (Melinda Dillon) raakt door dezelfde vorm geobsedeerd nadat haar zoontje op mysterieuze wijze in een kolkende wolkenmassa, vergezeld van vreemde lichten, is verdwenen. En dan is er nog de Franse wetenschapper Claude Lacombe (nouvelle vague-regisseur François Truffaut), die met een team naar Mexico en India reist om vreemde verschijnselen te onderzoeken. Uiteindelijk belanden ze alle drie bij Devils Tower, een monoliet in Wyoming waar buitenaardse wezens op het punt staan contact te maken met aardbewoners.
Met Close Encounters of the Third Kind – een bewerking van Firelight, een sf-avontuur dat hij op zijn zeventiende voor 500 dollar draaide – brak Spielberg nadrukkelijk met de sf-films waar hij mee opgroeide: de paranoia en angst die tijdens de Koude Oorlog zo nadrukkelijk met dat genre verweven waren. Spielberg zet in op de kinderlijke verwondering. De imponerende finale van zijn briljant geregisseerde saga, een climax van veertig minuten met onvergetelijke speciale effecten van Douglas Trumbull (2001: A Space Odyssey), heeft zelfs een religieuze ondertoon. De buitenaardse wezens baden in een wonderlijk hemels licht waar technocraten, militairen en uitverkorenen machteloos in staren. Zoals destijds nogal wat recensenten schreven: je kunt Close Encounters ook zien als een film over de magie van het licht – cameraman Vilmos Zsigmond werd niet voor niets onderscheiden met de Oscar voor beste fotografie – bijvoorbeeld het licht dat een film op het gezicht van de bioscoopbezoeker strooit.
Close Encounters of the Third Kind’
Zondag 17/1, 20.40, VTM 4
