‘Tomtesterom’ Waes liep de ‘Marathon des Sables’, een van ’s werelds zwaarste loopwedstrijden. ‘Ik heb wel 100 keer aan stoppen gedacht.’
Tom Waes heeft met het tweede seizoen van Tomtesterom al hoge ogen gegooid – ‘Dos Cervezas, por favór!’ – maar de aflevering van ‘Marathon des Sables’, een van de zwaarste loopwedstrijden ter wereld, was bij de start van de reeks ongetwijfeld de meest besproken. Deelnemers moeten daarin 250 kilometer afleggen door de Sahara, op zeven dagen tijd en zonder te drinken. Oké, dat laatste hebben we verzonnen, maar u begrijpt dat de Marathon geen lachertje is. De presentator legde de wedstrijd eind april al af én bracht het tot een goed einde; wij konden even met hem spreken toen hij net terug in het land was en zijn tong van de grond had geraapt.
Tom, zonder ironie: hoe voel je je?
Tom Waes: Al bij al vrij goed. Mijn voeten zijn totaal kapot maar jezelf zo overwinnen en daar de Marathon des sables-medaille voor krijgen, dat gevoel is onbeschrijflijk. Pas op, ik heb het daar bij momenten uitgeschreeuwd van de pijn. Ik had zweren tot op mijn blote vlees.
Wat gaat er op zo’n moment door je hoofd?
Waes: Ik heb wel 1.000 keer aan stoppen gedacht. Waarom ik toch doorzette? Dat was mijn manier om mijn teleurstelling van het Kanaalzwemmen (toen Waes wegens onderkoeling de zwemtocht van Calais naar Dover moest staken; nvdr.) weg te spoelen. Dat het me gelukt is, heb ik te danken aan de man die me met sledehonden leerde racen voor een andere aflevering van Tomtesterom II. Als je in zo’n extreme race aan stoppen denkt dan mag je niet meteen beslissen. Dan moet je vijftien minuten aan de kant gaan zitten en aan compleet andere dingen denken. Bij mij was dat van alles en nog wat: mijn familie, een Playstationspel, een film… En daarna kon ik toch weer doorgaan. Tot ik weer twee en een half uur verder was. (lacht)
Jullie sliepen ook in tentjes in de woestijn, hoe kan een mens dan recupereren?
Waes: Nauwelijks tot niet. Dat noem ik de volledige mindfuck van de Marathon des sables. In plaats van in een hotel aan een buffet aan te schuiven en een beetje op je positieven te bekomen, moet je daar je eigen potje koken en nog langs de veldkliniek zien te gaan. De Marathon des sables heeft z’n naam van allerzwaarste loopwedstrijd absoluut waar gemaakt.
En die wordt gewonnen door iemand die dat op minder dan twintig uur doet, 28 minder dan jij. Wat voor een wonderwezen is die Mohamad Ahansal?
Waes: Een topatleet, hé. Die lopen een serieus eind voor op de geoefende lopers en de mankers zoals ikzelf. Voor de langste etappe, van ruim 80 kilometer, starten die toplopers drie uur later dan de rest om ook zeker in de nacht te moeten lopen. Voorbij halverwege zijn die mij voorbijgelopen, voorbijgevlogen zelfs. Daar kan je alleen met ongelooflijke bewondering naar kijken.
Hans Van Goethem
