Theater: Your stage or mine?

Florentina Holzinger en Vincent Riebeek doen waar ze in uitblinken in ‘Wellness‘: de magen van hun toeschouwers zwaar op de proef stellen…

The Play = Wellness

Gezelschap = CAMPO, Florentina Holzinger en Vincent Riebeek

In een zin = Holzinger en Riebeek mogen eindelijk eens werk maken van een andere manier om hun verhaal te vertellen dan steeds weer hetzelfde gehuppel en gechoqueer op z’n Adams en Eva’s.

Hoogtepunt = Er ontstaat een olieorgie die uitmondt in een modderbad. Je zit erbij en je vraagt je af waarom je ernaar blijft kijken…

Score = * *

Quote = ‘Relax your anus’

Het verschil tussen de strapatsen van performancekunstenares Marina Abramovic en deze van de performers van Wellness, is dat Abramovic een weloverwogen, autobiografisch geworteld verhaal tracht te vertellen met haar – soms gruwelijke – performances waarin ze, bijvoorbeeld, zichzelf met messen bewerkt of baadt in een bad vol glasscherven.

Dat laatste wilden de feestbeesten van Wellness – met Florentina Holzinger en Vincent Riebeek als initiatiefnemers – ook wel eens proberen. Reneé Copraij ligt Abramovic-gewijs in een bad vol glasscherven wanneer het publiek de zaal betreedt. Haar gezicht is sober opgemaakt – mét kersenrode lippen, à la Abramovic – haar ravenzwarte haren netjes opgestoken én ze spreekt op een bezwerend toontje. Net zoals Abramovic in de documentaire A Star de kijker toespreekt en vertelt over haar leven. Tot zover de verwantschap.

Want wat er zich vervolgens voltrekt, durven we omschrijven als een onbeschaamde orgie op de scène. De opgespoten borsten van Copraij zorgen voor voldoende olie om de andere performers in hun blootje over de scène en elkaar te laten glijden en glibberen. Er glijdt en glibbert nog van alles over hun lichaam maar laten we u dat maar besparen. (Of ga zelf kijken.)

Wanneer de instrumentale versie van Adèles This is the end weerklinkt en de vier zich aan een heus amusant dansje op de ondertussen met aarde bestrooide scène wagen, is dit allerminst een slecht slot. Enig probleem: ze gaan nog een halfuurtje door met modderstoeien. En ze bekennen dat het vooral aan hun ongewone jeugd ligt dat ze zulk ongewoon werk maken. Komaan zeg. Waarom worden de enkele interessantere dingen op enkele minuten afgehaspeld terwijl er minutenlang verprutst wordt door het publiek op de rand van de degout te brengen met discolicht, wulpse standjes en sexy geprevel. Dat verraste vooral tijdens hun eerste worp, Kein Applaus für Scheisse, maar daar werden de frivoliteiten zorgvuldiger afgewisseld met tedere scènes. Bovendien mogen Holzinger en Riebeek nu eindelijk eens werk maken van een andere manier om hun verhaal te vertellen dan steeds maar weer hetzelfde gechoqueer op z’n Adam en Eva’s.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.campo.nu en http://floholzinger.wordpress.com/