Theater: Warre Borgmans somberder dan ooit op de planken

Warre Borgmans tuurt in de krater die een depressie in een mensenleven slaat. Hij doet dan 160 minuten lang als de komiek Gustaaf Lortcher. En hij dwingt 160 minuten lang respect af voor zulk een straffe vertolking.

The Play = De diepte van het dal

Gezelschap = Dimitri Leue en Warre Borgmans

In een zin = Een wat langdradige maar intrigerende en soms erg ontroerende voorstelling over hoe iemand compleet de dieperik in kan verdwijnen, eruit kan krabbelen maar er even snel weer in kan tuimelen.

Hoogtepunt = De scène waarin Borgmans in een seconde switcht van herwonnen lichtheid naar definitieve (?) donkerte.

Score = * * *

Quote = ‘De geschiedenis is een echoput waarin ooit iemand ‘pijn’ heeft geroepen.’

Soms is het gewoon te veel. ‘Te veel schijtvogels in de lucht. Te veel zinderende zon door het raam.’ Te veel gedoe om én in je hoofd. Dat is het moment waarover Dimitri Leue De diepte van het dal schreef. Het is het tweede deel van zijn ‘geestige trilogie’. Een trilogie waarin hij de kraters en krochten van de menselijke geest onderzoekt. Samen met zijn oom, Warre Borgmans.

Vorig seizoen speelde het duo Het Lortchersyndroom, een voorstelling over leven met (of ondanks) de ziekte van Alzheimer. Voor dit tweede luik – waarin ‘depressie’ het thema is – gaan ze een samenwerking aan met de organisatie Te Gek?! én met drie jonge performers: Joke Emmers, Verona Verbakel en Ward Kerremans.

Leue ontpopte zich de jongste jaren tot een theatermaker die graag andere (visuele) wegen verkent maar tegelijkertijd ook meer en meer het schrijven van doorwrochte stukken in de vingers heeft. Dus wisselt hij gezwind af tussen voorstellingen waarin hij op visueel avontuur gaat en voorstellingen waarin hij het publiek meeneemt in een goed geschreven verhaal. Zoals deze voorstelling.

In niet minder dan 160 minuten portretteert hij Gustaaf Lortcher – meesterlijk vertolkt door Warre Borgmans – die met een dijk van een depressie kampt. Borgmans speelt somberder en soberder dan ooit. Maar zo sterk! Hij draagt de voorstelling terwijl zijn jonge tegenspelers niet altijd even sterk uit de hoek komen. Eigenlijk is het vooral Borgmans die 160 minuten nodig heeft. Als acteur én als danser. Want in die tijdspanne zie je hoe hij zijn personage zowel fysiek als qua taal weer helemaal laat openbloeien. Dankzij bezoekjes van familie en vrienden. Dankzij zichzelf. Tot hij zich weer beresterk voelt. En dan laat Leue het lot toeslaan…

Het stuk is doordacht opgebouwd en subtiel ‘versierd’ met zachte pianoklanken en even zachte aquarelachtige zwart-witbeelden die het verloop van een leven suggereren. Toch had Leue als auteur én als regisseur kunnen snoeien in dit verhaal. Dat had vooral meer ruimte gegeven aan de parels van zinnen die nu te verstopt zitten tussen de veelheid aan woorden. Desondanks is De diepte van het dal een intrigerende en soms erg ontroerende voorstelling over hoe iemand compleet de dieperik in kan verdwijnen, eruit kan krabbelen maar er even snel weer in kan tuimelen. Leue is het theater in gerold al schrijvend over de liefde. En die liefde blijkt ook hier het touw dat iemand uit het dal kan trekken. Tot het zelfs voor de liefde te veel wordt….

Smaakmaker: Trailer

de diepte van het dal trailer from Jan Bosteels on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.warreborgmans.be en www.rataplanvzw.be