Theater: Vroeger was het niet beter

Al knipogend naar Toon Hermans debuteren Steven Beersmans en Koen Monserez als het nieuwbakken cabaretduo Beersmans & Monserez. Vooral wanneer ze niet aan Hermans denken, scoren ze in deze ‘Onemanshow’.

The Play = Onemanshow

Gezelschap = Beersmans en Monserez

In een zin = Al knipogend naar Toon Hermans debuteren Steven Beersmans en Koen Monserez als het nieuwbakken cabaretduo Beersmans & Monserez. Vooral wanneer ze niet aan Hermans denken, scoren ze.

Hoogtepunt = Monserez is enkele koppen groter dan Beersmans en kan dus als perfecte klimpaal fungeren. Het levert een van de leukste scènes op die grappig is en fijntjes de vriendschap én rivaliteit tussen beide heren illustreert.

Score= * *

Quote = ‘Uw privésfeer is zo groot dat je er een groot feest in kan geven.’

Toon Hermans is hun bewonderde inspiratiebron en dat is meteen hun grootste handicap. Beersmans en Monserez zijn vooral op hun best wanneer ze hun inspiratiebron laten voor wat die is en voluit voor hun eigen dada’s gaan. Dat zijn: acrobatische toeren die onderhuids veel meer vertellen en suggereren. Vervelend detail: hun Onemanshow bestaat slechts uit enkele acrobatische scènes. De hoofdmoot bestaat jammer genoeg uit weinig overtuigende Toon Hermans-imitaties.

Nochtans bruisen Beersmans en Monserez van de goesting en van de sympathie. Ze willen ons zo graag een goede, gezellige avond bezorgen. Ze willen misschien wel te graag? De Toon Hermans-liedjes zijn simpelweg gedateerd en sprankelen niet in de monden van het duo. Het gezang doet belegen aan en een verdwaalde verwijzing naar de jaren vijftig wordt amper uitgewerkt. Kortom, die knipoog naar Toon Hermans zit hen vooral in de weg. Naast een pianist-met-piano staat er ook een bloemstuk op de scène maar daar wordt niets mee gedaan. Klopt, bij Hermans stond dat bloemstuk er ook alleen maar bij ter versiering. Maar deze heren hebben iets wat Toon Hermans niet had: acrobatisch talent om er wél wat mee te doen.

Ze stralen dan ook vooral wanneer ze fysieke sketches spelen. Dan sprankelt er eindelijk wat. Tussen hen én tussen het duo en het publiek. Elkaar beklimmen – letterlijk en figuurlijk – zegt veel meer dan alle andere scènes samen. Bovendien blijkt daarin de kracht van dat duo. Dat is niet samen zingen maar de hyperkinetische inborst van Steven Beersmans confronteren met de wat meer poëtische, rustiger attitude van Koen Monserez. En al spelend met elkaar en hun vinnige pianist weten ze hun dubbele bodem het best te verkondigen: ze zijn tegenpolen maar net dat maakt hen tot beste vrienden die elkaar recht houden in het circus dat het leven is.

Ineens, op het einde gaan ze meer voluit voor hun eigen taal. Dan duiken ze in elkaars hoofd, gaan ze op doktersbezoek en worden ze écht grappig én ontroerend. De slotscène verklaart de beginscène en daarmee onderstrepen ze dat ze hun eigen taal veel meer (hadden) moeten exploreren. Conclusie: Laat Toon Hermans maar rusten.

Smaakmaker:

EN

Els Van Steenberghe

Meer info: www.beersmansenmonserez.be