Theater met expres veel haar op

Eisbär troont je in ‘Behind The Jolly Roll-Down Shutter, Where People Lik(e) Each Other’ mee achter de rolluiken van het leven. Daar waar de mensen ‘Engels-met-expres-veel-haar-op’ spreken.

The Play = Behind The Jolly Roll-Down Shutter, Where People Lik(e) Each Other

Gezelschap = Eisbär

In een zin = De (hedendaagse) mens rockend in zijn tengere blootje zetten met een kitscherig schaamdoekje voor de edele delen: dat is de (drijf)kracht van Eisbär. Ook nu weer. Dit stuk focust op het leven achter de rolluiken. Bezwerend knap gezongen, indringend verteld maar met weinig durf om écht diep en lang achter die rolluiken te verwijlen.

Hoogtepunt = Het duet tussen Gregory Frateur en Fien Maris kan zo de hitparade in. De stemmen van Maris en Frateur versmelten subliem, rood licht omhult hen en de twee vertolken op meesterlijke wijze de fragiele relatie tussen een man en vrouw die zowel geliefden als vader en dochter kunnen zijn.

Score = * * *

Quote = ‘There is no place like home’

Wij schrijven ‘I will always love you’ en u denkt aan de hit van Dolly Parton of wijlen Whitney Houston. Toch? Dat verandert na het zien van Eisbärs Behind The Jolly Roll-Down Shutter, Where People Lik(e) Each Other. Dankzij Dez Mona-opperhoofd Gregroy Frateur.

Uitgedost als een meer dan doodbrave huisvader (in beige pantalone en een zachtgeel poloshirtje) zingt hij dat kleffe zinnetje telkens op een andere manier. Zo bezingt hij het hele spectrum van verliefdheid tot liefdesverdriet. Bezwerend knap. Aan zijn hand bengelt zijn pastelkleurige eega. De twee kronkelen en kijven naast hun kamerplant en poseren voor de obligate ‘we zijn een gelukkig koppel’-kiekjes.

Na die snapshots volgt de familiefoto (met Fien Maris, Peter Seynaeve en muzikanten Hannes d’Hoine en Buni Lenski als kroost). Vervolgens sleurt de bende je mee achter hun rolluiken. Een microfoon, een oranje tapijt, veel rook en een satirisch ‘There is no place like home’ in flitsende neonletters boven het tapijt vormen het decor. In ‘Engels-met-veel-haar-op’ eert de Eisbärfamilie hippe moeders of vertellen ze over chatsessies waar Hot Tammy en Pieterrr hun eenzaamheid verjagen met lauwe PC-seks. Die rolluikgetuigenissen worden bruusk afgewisseld met melancholisch gezang (zoals het prachtige duet tussen Maris en Frateur). Het maakt dit stuk tot een concert vol al dan niet gezongen songs over die onbewaakte momenten des levens waarop je doet wat het daglicht (soms) niet mag zien. Daarom toont Eisbär ook wat de anderen uitvreten terwijl hun collega’s performen. Ze drinken water, fotograferen elkaar of zetten (in Frateurs geval) hun Minni Mouse-strikje op het hoofd en genieten van wat er op de scène gebeurt.

De (hedendaagse) mens rockend in zijn tengere blootje zetten met een kitscherig schaamdoekje voor de edele delen: dat is de (drijf)kracht van Eisbär. Ook nu. Al haalt die concertstructuur soms het ritme onderuit en is het jammer dat de meeste scènes nauwelijks de gebalde duur van een popsong overschrijden. Nochtans is er achter de rolluiken – zeker de bonte, met neonlicht afgewerkte exemplaren van Eisbär – tijd zat om héél diep te spitten en haast eindeloos door te gaan tot je die ‘I will always love you‘ even zuiver als La Houston (of Il Frateur) kan zingen.

Smaakmaker – trailer:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.eisbarperformancegroup.be