Theater: Lijven vol ‘Borgiastront’

Toneelgroep NUNC zet een weelderig gespeeld Homo Fatale, het tweede luik van de trilogie Het Geslacht Borgia, neer in de Gentse Eskimofabriek

The Play = Het Geslacht Borgia II – Homo Fatale

Gezelschap = Toneelgroep NUNC

In een zin= Knetterend, zorgvuldig vormgegeven en met joie de vivre geregisseerd spelerstoneelover het hartveroverende monster Rodrigo Borgia. Jammer dat de live muziek spaken in de wielen steekt.

Hoogtepunt = De meest intieme scène, misschien, waarin de paus zijn monsterlijke, blaffende zelve aflegt en als een sereen mens tot Maria spreekt. Omdat de intimiteit en breekbaarheid ervan afsteekt tegen de driftigheid waardoor de meeste andere scènes gekenmerkt worden.

Score = * * *

Quote = Rodrigo Borgia: ‘Ik wil mijn eigen niet meer zijn, maar hoe doet ne mens dat?’

Strak in het witte pak huppelt Dries Vanhegen over de kale maar kleurig belichte scène van de Eskimofariek. Niet een keer, ook geen twee keer maar ontelbare keren flitst het door ons hoofd: wat is die man beestig goed! Vanhegen speelt in Homo Fatale de verderfelijke, machtsgeile en schaamteloos brute paus Rodrigo Borgia alsof het zijn eigen (groot)vader is geweest. Met evenveel schwung en de nodige tederheid weet hij zowel het beest als de twijfelende man te incarneren. Huppelend van jardin naar cour maar bovenal van slapstick naar tragiek (en terug). Hij wordt hierin exquis geflankeerd door Leen De Veirman als zijn echtgenote Vanozza en Leen Roels als dochter Lucretia.

Die wulpse lijn tussen tragiek en humor – eveneens dartel bespeeld door de beloftevolle Anne-Charlotte Bisoux als Charles, Roi de France – is inherent aan de zwierige pen van Benjamin Van Tourhout. Hij speelt met taalklanken zoals hij met emoties en personages goochelt en dopt zijn pen met grote graagte in de geschiedenis. Stevige, haast iconische verhalen zoals de familiegeschiedenis van de Borgia vormen zijn voilegordijn waarachter hij het hulpeloze, het monsterlijke, het begerige én het kwetsbare van de hedendaagse mens neerzet. De muzikaliteit spat daarbij geregeld van zijn woorden. Toch wordt het ritme van die taal in Homo Fatale afgeremd. Paradoxaal genoeg door de live koorzang, een te statige compositie van Jan Van Outryve. Ook de choreografie is te weinig verankerd in het gehele spel. Slechts op zeldzame momenten worden de grootse bewegingen als ‘uitroeptekens’ tussen de woorden gezet. Vooral dan versterkt de choreografie het spel. Hier laat Van Tourhout regiekansen liggen.

Dit verhindert niet dat je na meer dan twee uur knetterend, zorgvuldig vormgegeven en met joie de vivre geregisseerd spelerstoneel ‘Vanhegensgewijs’ – Vanhegens witte kostuum is intussen zo bezoedeld als het besmeurde pausenzieltje van Rodrigo Borgia – de zaal uit huppelt. Begiftigd met (maar vooral gevoed door) de tomeloze overlevingsdrift van een Rodrigo Borgia.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.toneelgroepnunc.be