Theater: Lijken kijken

De Tijd en MartHA!tentatief geven in de ingetogen vertelvoorstelling 13 oe de stadsdoden een sober podium en maken hen tot martelaars.

The Play = 13 oe

Gezelschap = De Tijd en MartHA!tentatief

In een zin = Een warme ode aan de stad, een (laatste) groet aan haar kwetsbare bewoners maar een dramaturgisch iets te gestileerd verhalennetwerk

Hoogtepunt = “Op zekere dag krijgt Amars zoon een gommetje mee naar huis. Met dat gommetje wil een nieuwe politieke partij de gastarbeiders uit de samenleving weggommen”, klinkt het door de koptelefoon van elke toeschouwer. Er ontstaat geschuifel onder het publiek.

Score = * *

Quote = ‘Wie niet weg is, is gezien!’

‘Per dag overlijden dertien-en-een-half mensen in een stad’, zeggen de statistieken. De tekstvreters van De Tijd en de geëngageerde kornuiten van het MarthA!tentatief maken de statistieken concreet en tillen elkaar (soms) op in dit ingetogen stuk.

De creatie speelt in het nieuwe deel van het Antwerpse Centraal Station aan de Kievitstraat. Op veertien sobere podiumpjes staan evenveel zorgvuldig gecaste stedelingen ’tentoon’. Ze staren in de verte en ze hebben de dood gemeen. Engelen vertellen de levensverhalen van deze mensen. Die herkenbare verhalen werden door Bart Van Nuffelen (lid van het MartHa!tentatief) in een heldere taal neergepend. De maatschappijkritiek is onderhuids aanwezig. Maar de toef zotheid en fantasie die zijn pen vaak zo onweerstaanbaar lekker maakt, ontbreekt. En dat is spijtig.

De subtiele regie van Lucas Vandervost (artistiek leider van De Tijd) schraagt de fragiliteit van die portretten. Het maakt 13 oe tot iets te gestileerd maar treffend theater waar het mededogen voor een complexe, individualistische en te vijandige samenleving van af straalt. Toneel met Don Quichote-allures, kortom.

Els Van Steenberghe

De volledige recensie lees je volgende week (11 juli 2012) in Knack Focus.

Meer info: www.detijd.be, www.marthatentatief.be en www.zva.be