Pieter De Buysser en Maike Lond voeren in ‘Immerwahr’ een sterke, spannende en geëngageerde tekst op in een door Scandinavisch design geïnspireerd decor. Intelligent toneel met een spelmatige weerhaak.
The Play = Immerwahrl
Gezelschap = Pieter De Buysser en Maike Lond
In een zin = Een met oog voor detail gecomponeerde voorstelling die door het houterige samenspel soms aanvoelt alsof je naar een etalage kijkt. Eentje waarin de pijnlijke waarheid over onze wereld treffend, helder en met liefde wordt geëtaleerd, weliswaar.
Hoogtepunt = Ellen en Midas zitten aan hun lange woonkamertafel. Zij vertelt Midas dat ze hem niet zal steunen in een monsterovername. Daarmee slaat ze de financiële grond onder de voeten van haar man weg. Waar de meesten zouden beginnen te schreeuwen, ziet Midas er wel de humor van in. Het begin van zijn transformatie van kapitalist tot integer zakenman.
Score = * * *
Quote = ‘It’s so sad people can’t allow themselves the good life. That there is a distinction between the good and the bad, and then simply to choose for the good. It’s not so complicated.’
Meer info: www.hiros.be en www.pieterdebuysser.com
Als een uitstalraam van een peperdure interieurzaak die exclusief focust op Scandinavisch design. Zo oogt het decor. Een blankhouten parketvloer in visgraatmotief, een elegante, roodhouten tafel, stevige houten stoeltjes met robuuste, zorgvuldig gehouwen rugleuningen, enkele gemakkelijker zittende stoelen met stalen poten, … Het is een uitgekiend, oogstrelend interieur.
De Buysser opent zijn tekst dan ook met een spitse opmerking over dat decor. Hij weet waar we naar kijken. Je voelt je haast betrapt. Meteen verraadt hij de alerte observator die hij is. De Buysser – filosoof en (theater)auteur – kijkt naar het leven en broedt vervolgens op een tekst die even behapbaar, herkenbaar als maatschappijkritisch is. In deze tekst vat hij de wanhoop die onze samenleving in de greep houdt. En neen, niet door ook de terroristen voluit in de spotlights te plaatsen. Hij vermeldt hen slechts eventjes – ‘There are terrorists attacking the European values’ – en focust op andere zaken die onze samenleving evengoed – misschien nog meer – zorgen baren. Daarvoor neemt hij een originele aanloop die meteen ook de structuur van de voorstelling zal bepalen: het levenseinde van Clara Immerwahr. Zij was de vrouw van Fritz Haber die mee het chloorgas ontwikkelde (het gas dat massa’s mensen zou doden in beide wereldoorlogen). Toen ze zag hoe haar man de gruwelijke toepassing van zijn uitvinding vierde, maakte ze zich van kant.
Immerwahrs verhaal maakt op een doordachte manier zijn intrede in dit stuk: Ellen ging naar een stuk over het leven van Clara Immerwahr. En ze is geïntrigeerd door het stuk. Zo geboeid dat ze er samen met Midas stukken uit speelt. Voor de fun. Aanvankelijk. Het koppel boert goed maar Ellen heeft steeds meer problemen met hun geflirt met geld. Tot ze de bom laat barsten. Dat had kunnen zorgen voor een breuk in hun relatie maar het komt tot een kentering. Die aanvankelijk machtig goed oogt. Alweer: aanvankelijk.
Dit is een ontzettend kien gecomponeerd stuk waarin alle grote thema’s die mensen vandaag tot wanhoop drijven – geldzucht, milieuproblemen, pestgedrag – in een helder, goed geritmeerd verhaal zijn verwerkt. De Buysser en Lond spelen in het Engels, wat lastig maar zeker niet onoverkoombaar is. De weerhaak te veel aan deze voorstelling is het te moeizame samenspel. De Buysser speelt op zijn intrigerende, nonchalante manier (met zachte, clowneske toets en dansante pas) maar Londs spel mist vooralsnog veerkracht. De twijfelende Ellen vertolkt ze twijfelend. Dat maakt haar spel houterig waardoor het ook niet raakt noch overtuigt. En zo bekruipt je soms het gevoel naar een uitstalraam te kijken. Een met oog voor detail gecomponeerd uitstalraam, weliswaar, waarin de pijnlijke waarheid over onze wereld zorgvuldig, doordacht en met liefde wordt geëtaleerd.
Els Van Steenberghe
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier