Theater: Homo Narcissus

De ‘Toestand’ van Kristien De Proost levert vooral een guitig, herkenbaar en relativerend portret van de ploeterende mens op.

The Play = Toestand

Gezelschap = Tristero

In een zin = Een scherp, relativerend portret van de ploeterende mens.

Hoogtepunt = De blik van verstandhouding tussen haar museumbewaker (De Proosts vader) en De Proost wanneer ze zich klaarmaakt voor het strijdbijldansje-op-de-loopband.

Score = * * *

Quote = ‘Ik zou liever de vader dan de moeder zijn’

‘Mijn bekken is gekanteld waardoor het lijkt alsof ik mijn poep altijd naar achteren duw. Mannen vinden dat geil, dat weet ik. Toch schaam ik me daarvoor.’ En dus krijgen we de achterkant van Kristien De Proost niet te zien tijdens haar monoloog. Ze jogt op een loopband: ‘Ik zit in de levensfase dat ik aanstormend ben, misschien is dat wel mijn leven: aanstormend zijn, altijd verlangen.’ De loopband prijkt te midden een expositie over haar leven.

De Proosts eerste Samsonpantoffeltjes, haar schooluniform, haar eerste biertje, haar glitterpumps, het kastje waar ze bijna in past, kamerplanten, een oranje tapijt en een blauw gordijn waarop in kanjers van plastic letters haar naam gespeld is: omringd door dit alles brengt ze een openhartig – soms gênant – zelfportret.

Wat heeft de toeschouwer aan deze opstoot van narcisme? Je vergelijkt en monkelt van herkenning, opluchting en bewondering. Het maakt Toestand tot een scherp, relativerend portret van de ploeterende mens. Het soort portret dat je op terrasjes – te midden de taterende vrouwen en lonkende mannen – ontwaart.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

De volledige recensie verschijnt woensdag 3 april 2013 in Knack Focus.

Meer info: www.tristero.be