Theater: Droomtijd, LOD en Manchester International Festival

Inne Goris puurt het theater uit tot de essentie: klank, licht en een zacht nest in een container. Het resultaat is prachtig.

Zo hadden we mevrouw Panamarenko, Eveline Hoorens, nog niet gezien. Toen we afgelopen zaterdag het startschot van het straattheaterfestival MiramirO bijwoonden, troffen we haar al vliegend met een zeppelin aan.

Echtgenoot en beeldend kunstenaar Panamarenko liep met een fotocamera in de hand – en met een zachte glimlach op het gelaat – achter de zeppelin Aéroplume. Aan de onderzijde van die Aéroplume was zijn vrouw vastgesnoerd. Aan haar armen waren vleugels – net reuzenvleugels van een vlieg – bevestigd. Zo vloog ze naar het hart van het festivalterrein, de Sint-Baafssite te Gent.

Tijd om te dromen

En zo verwezenlijkten de Franse kunstenaars van Aérosculpture met deze Aéroplume de droom van Panamarenko’s vrouw om even te mogen vliegen in een poëtisch vormgegeven vliegend tuig zoals haar echtgenoot er talloze maakte. Voilà, het codewoord van deze 2011-editie van MiramirO is gevallen: dromen. Op de openingsdag lukte dat behoorlijk aardig. Aan de infostand konden kinderen en volwassenen (al durfden die niet zo goed) op een wenskaartje hun droom schrijven. Dat wenskaartje vertrok per ballon naar een mogelijke ‘wensvervuller’. Alle dromen gingen samen met mevrouw Panamarenko de lucht in. Een jongetje, dat net in zijn mooiste schoonschrift op zijn wenskaartje had geschreven dat hij een echt paard wilde, keek zijn ballon met gretige oogjes na. ‘Wie weet’, zag je hem denken, ‘wie weet, kan ik in september te paard naar school.’

In afwachting van hun droomvervullingen deden de toeschouwers zich te goed aan de geprogrammeerde voorstellingen. De productie die dichtst bij het thema aanleunde, is misschien wel muziektheater LOD’s Droomtijd ( * * * oe ). De nieuwste creatie van huisartiest Inne Goris beleefde haar Belgische première tijdens MiramirO en is deze zomer nog op verschillende festivals te bezoeken. De creatie is een opdracht van Rachel Clare, de artistiek directeur van het Britse productiehuis Crying Out Loud. Clare volgt Inne Goris’ werk al vanaf het prille begin en wilde deze eigenzinnige maakster al lang een creatieopdracht geven. Toen ze voor Manchester International Festival het ‘containerproject’ Music Box op poten zette – een plein vol containers waar elke container werk van een kunstenaar laat zien en horen – vroeg Clare aan Goris om ook een container te ‘vullen’. Zo geschiedde.

Sinds 2009 is Goris verbonden aan het Gentse muziektheaterhuis LOD. Goris bijt zich vast in verhalen, beelden, gebeurtenissen die haar raken en denkt er net zo lang over tot ze dat basismateriaal kan herleiden tot de (theatrale) essentie.

Dat deed ze ook voor Droomtijd, in samenwerking met een van LOD’s huiscomponisten Dominique Pauwels.

Typisch Goris

Aan de buitenkant oogt de container als een typische havencontainer. Van zodra je in de container stapt, waan je je in een andere, dromerige wereld. Met dank aan de hemelsblauwe wanden van het voorhalletje.

Die referentie naar de hemel wordt verder uitgewerkt in de ruimte waar de toeschouwers (maximaal vier toeschouwers per keer) de voorstelling – een klank- en lichtspel van een zestal minuten – bijwonen. Dat bijwonen gebeurt in een zacht, wit ‘nest’ – net een wolk – met wanden van transparante stof.

Eerst wordt het aardedonker, dan opent een vinnige pianolijn van componist Dominique Pauwels een wervelende muzikale wereld die, samen met het lichtspel, de verbeelding van de toeschouwers prikkelt. Goris did it again. Met een minimum aan middelen een maximum aan emotie genereren bij haar toeschouwers. Elke toeschouwer ervaart de creatie op een andere manier. De jongeman naast ons zat met een gelukzalige glimlach te genieten. Het koppel aan onze andere zijde wisselde ondeugende en dan weer tedere blikken met elkaar. Zelf flaneerden we, aan de hand van de lyrische pianolijnen die afgewisseld werden door een speelse operastem of sensuele beats, van verhaal naar verhaal. Van beeld naar beeld. Het ene moment vertoefden we in een zomers tafereel vol spelende kinderen. Een moment later werden we fel geraakt door een intiem muziekstukje en bevreemdend witte licht. Ineens dachten we aan een operatiezaal. Een plek waar al te veel geliefden streden voor hun leven.

De container stond op het festivalterrein van MiramirO. Soms klopten spelende kinderen tegen de wanden. In de plaats van de sfeer hierdoor te breken, werd de ervaring er nog intenser op. Omdat het cocongevoel maximaal werd en je heel even in een hemels, intiem en veilig niemandsland zweefde tussen muziek en licht, pijn en vreugde, tussen mooie dromen en helse nachtmerries.

Droomtijd is een ultrakorte maar erg intense en aan te raden belevenis. Het is theater op zijn best en puurst.

Els Van Steenberghe

Droomtijd, LOD. Gezien op 21 juli 2011. Meer info: www.lod.be