Theater: Als het huis zingt

UNM en Koen De Preter vertellen in ‘The House That Built Us’ de geschiedenis van een huis. Ze doen dat zonder woorden maar met bonte beelden en dito soundtrack.

The Play = The House That Built Us

Gezelschap = UNM en Koen De Preter

In een zin = Een vrolijk, eenvoudig en swingend uitgebeelde evolutie van het samenleven onder een dak tussen 1900 en 2000. Schitterend in scène gezet maar op choreografisch vlak blijven kansen liggen.

Hoogtepunt = ‘Gimme Gimme Gimme a man after midnight!‘… Terwijl Abba in volle glorie door de muziekboxen klatert, voeren Louis Van der Waal en Maarten Westra Hoekzema een even hilarische als geniale dans op een (gehavend) Oosters tapijt uit.

Score = * *

‘Gimme Gimme Gimme a man after midnight!’… Terwijl Abba in volle glorie door de muziekboxen klatert, voeren Louis van der Waal en Maarten Westra Hoekzema een hilarisch en subtiel gechoreografeerd dansje uit. Ze doen dat op een (gehavend) Oosters tapijt dat ze aan de voordeur van een ooit zo statige villa neerlegden. De grijzende gastvrouw kijkt in de deuropening argwanend toe.

Het is een van de leukste scènes van The House That Built Us. Dit is UNM’s eerste dansvoorstelling waarin het (generaties overbruggende) verhaal van een huis uitgebeeld wordt. Zonder woorden maar op de muziektonen van weleer. UNM stelde een bitterzoete, met schwung gemixte medley samen die het samenleven in alle toonaarden en stijlen bezingt. Van Ann Christy over Queen tot Clouseau en Tom Waits, allen maken deel uit van de bonte soundtrack van dit leven.

Plaats van handeling is een oude pastorie in Ekeren. Toen Kyoko Scholiers, Louis van der Waal en Maarten Westra Hoekzema (samen UNM) dit pand ontdekten, was het edele kot zowat te klein voor alle plannen. Ze timmerden een tribune in de achtertuin die uitkijkt op de achtergevel. Ze haalden er negen figuranten (van alle leeftijden) bij en vroegen Koen De Preter om hen choreografisch bij te staan. Samen dokterden ze een arsenaal scènes uit. De concrete geschiedenis van de pastorie lieten ze links liggen. Ze vertellen het verhaal van elk huis uit de twintigste eeuw. Dat is kiezen voor clichés. Wat niet erg is. Al doet UNM weinig meer dan die clichés zo mooi en wervelend mogelijk uitbeelden.

In en voor het huis ontpopt zich een haast eindeloze reeks tableaux vivants waarin verschillende generaties passeren die een huis bewonen tussen 1900 en 2000. Zowel aan de evolutie van de kostuums, de haarstijlen, de meubels als de evolutie in de manier waarop mensen elkaar verleiden, verlaten en ten dans vragen wordt de grootste aandacht besteed. Waarlijk een lust voor het oog én het oor.

Hoe genietbaar die swingende, eerder komische dan tragische beeldenstroom ook is, iets meer inhoudelijke diepgang en vooral choreografisch venijn had The House That Built Us bonter, scherper en vooral inventiever en rijker gemaakt.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.unm.be en www.koendepreter.com