Theater Aan Zee: Duifjes met een snoepveterverslaving

Valérie Schiemsky toont in ‘Nest’ hoe twee zussen – twee ‘duifjes’ – elkaar het bloed van onder de nagels kunnen halen én als een tweede, onmisbare moeder zijn voor elkaar.

The Play = Nest

Gezelschap = Valérie Schiemsky

In een zin = Als twee duiven die snakken om terug naar huis te keren maar de weg niet meer vinden, zo staan deze dames op scène. Het is een wat statisch maar treffend beeld van de verlammende wanhoop waaraan een mens ten prooi kan vallen.

Hoogtepunt = De scène waarin duidelijk wordt dat Lea géén ideale moeder is en wél door het lint kan gaan. Gelukkig is er nog troostvoedsel onder de vorm van rode snoepveters.

Score = * * *

Quote = ‘Alles gaat zo stiekem voorbij’

Met truien die vast door hun moeder gebreid zijn en een beetje onwennig wiebelend. Zo staan de twee zussen op de kleine, vierkante scène. De speelvloer is afgebakend door metalen staafjes die je wel eens ziet op monumentale gebouwen om de duiven (en andere vogels) ervan te weerhouden te gaan zitten en nesten te bouwen of hun behoefte te doen.

Dit sobere beeld is een geweldige metafoor voor het leven van de twee wiebeltantes in gebreide trui: Lea en Juliette. Zangeres/actrice Fien Maris is een indrukwekkende Juliette, Schiemsky – ook auteur van de broeierige tekst – vertolkt Lea. Uit hun stramme, onwennige houding is duidelijk dat de twee elkaar al een poosje niet meer gezien hebben en dat ze niet meer zo goed weten hoe ze zich in elkaars bijzijn moeten gedragen. Juliette is haar chaotische zelf en voelt zich nog altijd de mindere en underdog tegenover haar grote zus Lea. Lea lijkt het – financieel en sociaal – helemaal gemaakt te hebben. Ze heeft een gezin en een bloeiende zaak. Juliette heeft vooral haar droom (ooit een slanke danseres worden). Als ze vermagerd is, wil ze haar moeder terug bezoeken. Maar dan moet ze eerst van die snoepveterverslaving af geraken… Waarom Lea absoluut haar zus wil opzoeken, wordt pas op het einde ontrafeld.

De gespannen stiltes tussen de twee zijn zorgvuldig georkestreerd door regisseur Femke Heijens. Maris speelt de bedremmelde Juliette ijzersterk, Schiemsky heeft er iets meer moeite mee om de regieaanwijzingen om te zetten in organisch spel. Ze speelt wat te gekunsteld, ook al is het personage dat ze vertolkt een vrouw die heel gedecideerd en met een masker in het leven staat. Schiemsky draagt dat ‘masker’ net iets te duidelijk. Als twee duiven die snakken om terug naar huis te keren maar de weg niet meer vinden, zo staan deze dames op scène. Het is een wat statisch maar treffend beeld van de verlammende wanhoop waaraan een mens ten prooi kan vallen. Al dan niet met een liefdevol gebreide trui van moeder omheen de schouders.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.theateraanzee.be