Theater aan zee: Banana Babe

Rebekka de Wit toont in ‘Hoe dit het verhaal werd’ (eindelijk) dat ook jonge theatermakers een brok maatschappijkritiek tot sappig cabaret kunnen boetseren.

The Play = Hoe dit het verhaal werd

Gezelschap = Rebekka de Wit

In een zin = Cabaret van het zuiverste soort: een simpel decor, een perfect vertelritme, een doortimmerde vertelling en een knapperige, aanstekelijke levensvisie gebracht door een vrouw op pantoffels en met een bananenkuif…

Hoogtepunt = De Wit verdwijnt tijdens de voorstelling ineens achter haar wit projectiedoek en komt weer tevoorschijn in een bananenpak. ‘Want mensen in een bananenpak spreken altijd de waarheid’.

Score = * * *

Quote = ‘Wanneer is in onze samenleving het product van een moment belangrijker geworden dan het moment zelf?’

Een meisje met smoezelige sneakers, een blauwe jeans, een sober truitje, de blonde haren in een staartje gebonden en een onopvallend gezicht. Neen, sterallures straalt Rebekka de Wit niet uit. Precies die eenvoud is haar sterkste wapen. De combinatie van dat sober voorkomen, een fronsende kijk op de samenleving en een droogkomische verteltrant maken haar tot dé cabaretbelofte onder het jonge toneelgeweld dat dezer dagen Oostende bezet.

In 2011 studeerde de uit Amsterdam afkomstige de Wit af aan het Conservatorium van Antwerpen. De domineesdochter maakt sindsdien haar beroep van wat ze zo graag deed op de lagere school: spreekbeurten geven. Hoe dit het verhaal werd – haar ‘Maiden Speech‘ als afgestudeerd kunstenaar – oogt dan ook als een rudimentaire spreekbeurt. In haar alledaagse kloffie staat ze voor een wit projectiedoek. Geen professioneel projectiescherm maar een laken dat ze ergens uit een slaapkamercommode heeft getrokken.

Op dat laken verschijnen tijdens het stuk enkele hilarische fragmentjes uit het televisieprogramma Achterwerk in de kast. Elk fragment is een vette knipoog naar wat de Wit vertelt. En de Wit vertelt veel. Als elke weldenkende cabaretmens katapulteert ze een ingrijpend gebeuren uit haar leven tot de rode draad van de voorstelling. In dit geval: de reis die ze met haar zus naar Madagascar maakte, met een cameraploeg van het documentaire-programma Aanpakken en wegwezen in hun kielzog. De manier waarop de cameraploeg het echte leven ‘dirigeert’ frappeert en schokt de Wit. Thuisgekomen verdiept ze zich in Thomas De Zengotita’s Mediated, how the media shapes your world and the way you live in it (2005).

Met dit boek onder de arm stapt ze de scène op en neemt het publiek al vertellend mee naar Madagascar en de tijd toen ze nog in Sinterklaas geloofde. Met een uitgestreken gezicht ontleedt ze de tragiek van een gemediatiseerde samenleving: ‘Pas als iets op de televisie is geweest geloven of respecteren we het’. (Vestimentaire) spitsvondigheid en humor weren elk spatje wanhoop uit haar verhaal. Uit haar vertelling spreekt bovenal een pientere levensvisie en een helder pleidooi om de wereld niet door een cameralens maar door twee empathische pupillen te bekijken.

Dit is cabaret van het zuiverste soort: een simpel decor, een perfect vertelritme, een doortimmerd verhaal en een frisse, fantasierijke levensvisie gebracht door een vrouw op pantoffels en met een bananenkuif…

Smaakmaker – interview met Rebekka de Wit:

Smaakmaker – Interview met Thomas de Zengotti:

en

Interview Thomas de Zengotita & Raoul Heertje from redactie heertje on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.theateraanzee.be