‘Rechts gaat niet verslagen worden door hen halfslachtig na te doen, maar door te laten zien hoe belachelijk ze zijn’

‘Hoe harder we lachen, hoe meer het iets zegt over onszelf’, meent auteur P.B. Gronda.

Politiek links zou er goed aan doen om eens naar de Netflix Specials van Bill Burr en Dave Chappelle te kijken. De ene heet Paper Tiger, de andere Sticks & Stones.

Zeker die van Chappelle, nochtans een levende comedylegende in de VS dankzij zijn Chappelle’s Show, werd door veel progressieve media in binnen- en buitenland uitgespuugd. Hij lacht met de lgbtq-gemeenschap, die hij de alfabetmensen noemt, en zegt dat hij de jongens die Michael Jackson van seksueel wangedrag beschuldigen niet gelooft.

Burr hanteert een ander soort persona en haalt zichzelf wat meer onderuit, dus ik denk dat hem een betere ontvangst in de kritiek wacht.

Het lijkt wel alsof het hun taak is om maatschappelijk werk te leveren in de vorm van een tegenwicht voor politieke correctheid. Want er is het voorbije jaar iets opmerkelijks gebeurd, en dat is dat linkse comedians (alsof er een andere soort bestaat) een vrij conservatief discours gevonden hebben, dat soms lijkt op dat van nieuw rechts, en daar hun comedy op baseren.

Ik ben het niet altijd eens met wat ze zeggen, maar hier is een miraculeuze vaststelling: dat is helemaal geen vereiste om eens heel hard te kunnen lachen. Overigens ben ik zeker dat Burr noch Chappelle het altijd met zichzelf eens is. Hun job is dan ook niet om een compleet aanvaardbare monoloog te brengen, maar om mensen hun zorgen te laten vergeten door hen aan het lachen te brengen.

Blijkbaar is zorgen vergeten vandaag vooral: het maatschappelijke keurslijf even laten vallen, of toch een beetje laten zakken.

Iemand die lacht, wordt in zekere zin betrapt. Dat is het mooie en ontwapenende aan humor die op zoek gaat naar iets meer uitdaging. Hoe harder we lachen, hoe meer het iets zegt over onszelf. En gelachen wordt er.

Ik denk dan ook dat mensen die in het rotverwende doch in een diepe identiteitscrisis verkerende Westen leven aan weinig meer nood hebben dan aan een zekere relativering en heel wat humor. Heel boos zijn en heel hard lachen liggen dichter bij elkaar dan je misschien zou denken. Vandaag kiezen heel veel mensen ervoor om heel boos te zijn. En dat uit zich in verkiezingsresultaten of stemintenties.

Links zou dus moeten inzien dat ook zijn achterban en potentiële stemmers maar mensen zijn, geen bakens van verheven perfectie die als dusdanig benaderd dienen te worden. En stoppen met zich voor alles te excuseren.

Vroeger was links de club waar je het liefst naartoe ging. Ze hadden de beste muziek, de mooiste mensen, de schoonste gebouwen, maar vooral ook de beste humor. Vandaag ben ik daar niet zo zeker meer van. Lachen doet vermoeden dat je iets niet serieus neemt, en iets niet serieus nemen is voor pc links echt een doodzonde. Want er is altijd iemand die vindt dat ergens niet mee gelachen mag worden en die iemand is ‘even belangrijk als een ander’.

Rechts gaat niet verslagen worden door hen halfslachtig na te doen, maar door te laten zien hoe belachelijk ze zijn en de mensen de andere optie te bieden, namelijk de bevrijdende lach.