Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Zoals elke andere hoofdredacteur vindt ook Jozefien Daelemans van het online verspreide Charlie Magazine dat haar periodiek geen lezers genoeg kan hebben.
Jozefien Daelemans: Een van onze baselines is: ‘Fuck fake.’ Wij bieden een eerlijke, authentieke kijk op de realiteit, nationaal en internationaal. Bovendien bestaat onze redactie voor meer dan driekwart uit vrouwen. Toen ik vijf jaar geleden met Charlie begon, vond ik de reguliere media erg mannelijk: interviewers, columnisten, striptekenaars… Bij magazines die zich specifiek op vrouwen richtten, herkende ik me vaak niet in die mix van lifestyle en mode, in stukken over welke kleedjes je moet dragen, wat je wel of niet mag eten, hoe je je tafel moet dekken… Ik bleef vaak op mijn honger zitten en vond dat dat aanbod wel uitgebreid mocht worden. Charlie Magazine was een experiment dat inmiddels op een toffe manier uit de hand is gelopen.
Wat was het eerste dat voor deze Tussenstand door je hoofd flitste?
Jozefien Daelemans: Dat het goed was dat je me nú vraagt, omdat ik tijdens het jaar zelden actief cultuur beleef. (lacht) In de zomer slaag ik er op een of andere manier wel in twee, drie boeken per week te lezen. Om je vraag te beantwoorden: ik kwam opvallend veel bij comedy uit. Comedy is voor mij een van de meest ondergewaardeerde kunstvormen. Zo heeft Hannah Gadsby me van mijn sokken geblazen. Ze verwoordt de dingen rauw en helder, zodat ze vaak door je ziel snijdt. Die mengeling van pijnlijk confronterend en hilarisch grappig boeit me enorm. Veel, om niet te zeggen de meeste comedy wordt gemaakt door heteromannen die bijvoorbeeld lachen met transgenders of vrouwen die niet kunnen parkeren. Gadsby draait die rollen om: bij haar moeten de mánnen incasseren. Ook op Netflix vond ik Ali Wong met Hard Knock Wife heel goed. Snoeiharde comedy over zwanger zijn, moederschap, seks en relaties.
Laten we ons buigen over jouw twee, drie boeken.
Daelemans: Ik heb met plezier How to Be Famous gelezen, het vervolg op How to Build a Girl van Caitlin Moran, een Britse schrijfster, columniste en televisiemaakster. Het gaat over een jonge muziekjournaliste, Dolly Wilde, die in het Londen van de britpop zowel aan haar carrière als haar seksleven werkt. Denk Pippi Langkous, maar dan met whisky. Maar eigenlijk grijp ik eerder naar strips en graphic novels dan naar gewone romans; ik ben tenslotte afgestudeerd als illustrator. Onlangs heb ik genoten van het derde deel van De Arabier van de toekomst van Riad Sattouf. Hij tekent zijn hele jeugd als kind van een Syrische vader en een Frans-Joodse moeder. Thema’s zijn religie, integratie, vooroordelen… Dingen waarover het vandaag in ons land ook vaak gaat. Zijn stijl is heel puur en integer. Benieuwd naar de volgende delen!
Teken je zelf ook?
Daelemans: Ja, ik heb een wekelijkse striprubriek in Het Nieuwsblad Magazine, Roxie Stript. Maar ik ben geen fractie zo goed als Riad Sattouf, hoor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
