Offline, het aangrijpende langspeelfilmdebuut van Peter Monsaert, doet het relaas van een nogal zonderlinge ex-gedetineerde (Wim Willaert) die na zeven jaar achter de tralies zijn leven weer op de rails probeert te krijgen.
De Vlaamse film heeft de jongste jaren enkele indrukwekkende speelfilmdebuten opgeleverd. Bas Devos’ Violet (2014) bijvoorbeeld, The Invader (2011) van Nicolas Provost en uiteraard Rundskop (2011) van Michaël R. Roskam. Voeg aan dat lijstje gerust het sociale drama Offline van theatermaker Peter Monsaert toe, een van de weinige recente films uit eigen regio die volks is zonder dat het gekunsteld of geforceerd overkomt. Het hoofdpersonage, de rebelse Gentenaar Rudy, wordt bovendien raak getypeerd door Wim Willaert, dankzij Eigen kweek ondertussen de nieuwe knuffel van de tv-kijker.
‘Ne lange congé’, zo omschrijft Rudy op een uitzendbureau de lege plek op zijn cv, eigenlijk een lang verblijf in de gevangenis. Waarom Rudy in de bak heeft gezeten en wat het geheim is dat hij met zich meedraagt, laat Monsaert, die ook het scenario schreef, je pas geleidelijk ontdekken. Het echte hart van dit portret van een loser die zijn leven opnieuw probeert op te bouwen vanuit een eenvoudig arbeidershuisje in de Muide, ligt elders: in de band tussen Rudy en Vicky (Anemone Valcke), een studente die met zichzelf in de knoop ligt en die als Sweetlips19 wat bijverdient op een sekschatsite.
Monsaert heeft een talent voor vlotte volkse dialogen, van ‘Het goa nie, hé’ tot ‘Als het mysterie bij een man gedaan is, komt de miserie’. Ook de manier waarop hij de nachtelijke Gentse sites rond de haven gebruikt, is geweldig sfeervol, net als het camerawerk van Ruben Impens, die de malaise van het hoofdpersonage tastbaar weet te maken door Willaert steeds dicht op de huid te zitten. Maar het is vooral Willaert – stevige baard, doorleefde kop met trieste blik – die imponeert. Hij slaagt erin je te laten meeleven met zijn personage, en of hij zich nu agressief gedraagt, onhandig is of iets met wasmachines probeert te doen, je hebt altijd sympathie voor deze plantrekker in de knoei op zoek naar verlossing.
Dé metafoor van Offline, het onvermogen om te communiceren, ligt er uiteindelijk misschien wat te dik op, maar dit tragikomische drama in naturalistische tableaus is altijd juist van toon, sfeer én emotie, iets wat nog wordt versterkt door de prima soundtrack – van rustige soundscapes tot vuige rock – van Triggerfinger. (Luc Joris)
