‘Misschien moeten we de millennials vanaf nu de foutloze generatie noemen’

‘Millennials zijn opgegroeid met de wetenschap dat niets hun fout is’, merkt auteur P.B. Gronda op. ‘Niet de scheiding van mama en papa en niet de honger van de “arme kindjes in Afrika”.’

Er is nu wel genoeg gelachen met millennials. Tenminste, dat vinden millennials zelf. Tenminste, dat is wat een echte millennial mij vertelde.

Is het waar dat mensen millennialgrappen beu zijn? Ik denk het niet. Weet je wat mensen beu zijn? Het woord ‘millennial’.

Misschien moeten we dus een nieuwe naam vinden. Maar daar kom ik zo op terug.

Vlaamse millennials vinden zichzelf de verloren generatie, de geklote generatie, de pechgeneratie. Ik neem bij deze meteen aan dat bezoeken aan militaire musea of oorlogsexpo’s niet in het curriculum zaten tijdens hun beschermde opleiding.

De slechteriken in dit verhaal zijn de babyboomers. Die hebben blijkbaar heel veel fout gedaan, want de millennials zijn echt keiboos op hen.

Telkens als het over die generaties gaat, valt op hoezeer die culturele stereotypen op Amerikaanse geschiedenis en cultuur gebaseerd zijn.

De klachten van Vlaamse millennials lijken mij dan ook doorgaans geïmporteerd uit de Verenigde Staten, waar onder andere waanzinnige studentenleningen en een duurdere stedelijke vastgoedmarkt het voor jongeren financieel moeilijk maken. Omdat babyboomers de eerste naoorlogse generatie vormden die echt van het kapitalisme kon genieten, steekt dat nu de ogen uit. Wat, hoewel onzinnig, best te begrijpen valt.

Nu, in Vlaanderen kost studeren in vergelijking met bijna elk land ter wereld zo goed als niks en bestaan er ook nog eens studiebeurzen voor mensen met minder middelen.

De vastgoedmarkt lijkt me ook best mee te vallen. Prijzen zijn gestegen, maar de interesten zijn historisch laag. Ook werd ongeveer elke millennial die ik ken huiseigenaar voor zijn of haar dertigste.

Kortom, ik zie het probleem zo niet. Of ik mis het, en dan wil ik graag luisteren naar bewijzen van het tegendeel. Als het niet te lang duurt.

Tot dan neem ik aan dat het voor een groot stuk samenvalt met een cultuur van zelfmedelijden en gezeur.

Millennials zijn volgens mij belast met te hoge verwachtingen. Ze zijn de eerste generatie die openlijk liefde heeft mogen ontvangen van haar ouders. Dit ga je nooit geloven als je ouder bent dan 35, maar: er werd geluisterd naar hun gevoelens. Haha! Hun mening telde en ze werden als een volwaardig lid van het gezin aangezien.

Waanzinnige en overigens onhoudbare concepten, natuurlijk.

En dan heb je het ergste nog niet gehoord: ze werden geknuffeld. Vaak geknuffeld. Geknuffeld tot ze de onuitstaanbare diva’s werden die ze nu zijn. Nota bene door dezelfde ouders die nu hún kinderen moeten opvangen omdat ze er dringend even tussenuit moeten.

En daar ligt mogelijk het probleem, bij die ouders. Want het is zeker niet hun eigen fout. Ook al omdat ze opgegroeid zijn met de wetenschap dat niets hun fout is. Niet de scheiding van mama en papa, niet de honger van de ‘arme kindjes in Afrika’, niet dat ze dom zijn en een dikke nul hadden op de toets, en al zeker niet dat ze niet kunnen voetballen zoals Eden Hazard op een fitte dag.

Misschien moeten we hen vanaf nu de foutloze generatie noemen in de plaats van het m-woord. Zij gaan het alvast goed vinden, en dat is toch het belangrijkste.