Hoe zou het nog zijn met… Robert Waseige?

Robert Waseige, legendarisch door zijn gebruik van een speciaal soort Nederlands (‘zo fris als een konijn op het plein’), werd voetbaltrainer uit een soort roeping. Hij werd meermaals verkozen tot Trainer van het Jaar.

“Glamour is niks voor mij”, oordeelde de Luikenaar in april 1995 als coach van Standard, met wie hij een maand later vice-kampioen werd in eerste klasse. Het zegt veel over de goedlachse persoon die Waseige is, ook al liet hij zich wel eens leiden door een bepaald cynisme. In zijn periode als bondscoach van de Belgische nationale ploeg – hij leidde ook ooit Algerije – slaagde Waseige er ooit in een boycot tegen hem te ontlokken, een actie door journalisten, waaraan welgeteld één Franstalige collega weigerde mee te werken, waardoor het hallucinante beeld de wereld de ronde deed van Waseige die een persconferentie hield voor een iemand van de schrijvende pers. Als er immers iets was wat Waseige in zijn lange trainersloopbaan (van 1971 tot 2005) vaak parten speelde, dan wel zijn extreme gevoeligheid voor kritiek. Vandaar dat de charmante persoon wel eens zijn beheersing verloor en het tot aanvaringen kwam met bepaalde journalisten.

Toch was het vooral een grote zin voor discipline die als een rode draad doorheen de carrière van Waseige loopt, waarbij de coach hield van strikte regels en sterke leiders. Het is daarom geen toeval dat huidig bondscoach Marc Wilmots vaak een opvallende hulde brengt aan zijn leermeester. “Mijn huidig tactisch systeem is gebaseerd op zijn succesrecept”, herhaalde Wilmots al meermaals, want hij gold tijdens de regeerperiode van Waseige bij de Rode Duivels door zijn niet-aflatende inzet als voortrekker.

Waseige, legendarisch door zijn gebruik van een speciaal soort Nederlands, waardoor iedereen nog de uitspraak ‘zo fris als een konijn op het plein’, werd trainer uit een soort roeping. Hij eiste een maximale inzet van zijn spelers en was zelf bijzonder veeleisend. Waseige hield van duidelijkheid en hamerde op een positieve attitude. “Ik zeg altijd: democratie in het voetbal neigt te veel naar anarchie”, zo luidde zijn mening daarover
Waseige kan alleen maar tevreden terugkijken op zijn trainerscarrière, waarbij hij (eventjes) ook van het buitenland kon proeven. Behalve Algerije stond de spontane Luikenaar ook aan het hoofd van de Portugese topclub Sporting Clude de Portugal, maar dat bleek achteraf gezien een vergissing. Waseige tolereerde nooit inmenging en hield van een duidelijke communicatie, hetgeen in Zuid-Europa niet mogelijk bleek.

In de lente van 2001 onderging Waseige een bypassoperatie, ook later sukkelde de vader van ex-prof en huidige tv-analist Frédéric wat met zijn gezondheid. Zeven jaar geleden liet hij onopgemerkt het actieve voetbal achter zich, zonder dat officieel aan te kondigen. Hij was verzadigd en mentaal moe. Drie seizoenen lang trok Waseige naar geen enkele competitiewedstrijd, sinds 2010 volgde hij afstandelijker dan vroeger thuiswedstrijden van Standard. Daarbij benadrukt Waseige graag dat hij zoiets doet als observator, omdat er te veel analisten zijn en hij daarvoor geen diploma heeft. Maar aan de lokroep van zijn oude liefde FC Luik – het vroegere Club Luik – kon hij niet weerstaan. De recordhouder van het aantal eersteklassewedstrijden (818) voert daar samen met enkele andere clubiconen, zoals Christophe Kinet als coach en Gaëtan Englebert als sportief directeur, mee het beleid als adviseur. Naar de NBA kijken op tv kan hem tegenwoordig ook bekoren, naast het samenkomen op restaurant met oud-spelers en sympathisanten van zijn vorige clubs.

Frédéric Vanheule