Hoe zou het nog zijn met… Lesley Gore?

De zangeres die doorbrak met It’s My Party (And I’ll Cry If I Want To) levert nu de soundtrack voor sterke vrouwen die daden boven tranen stellen.

Lesley Gore is een Amerikaanse zangeres die uw playlists voorzag van de popklepper “It’s my party”. Het feit dat u er automatisch “..and I’ll cry if I want to” bij falset? Haar verdienste. De 16-jarige Lesley nam het nummer op in 1963 en stootte er meteen mee door naar de bovenste plaats in de hitparade.

Later dat jaar rijfde ze ook nog een gouden plaat binnen. Ze scoorde doorheen de jaren zestig met follow-up hits als Judy’s Turn To Cry, She’s A Fool en Sunshine Lollipops and Rainbows.

Hoewel de kindster razend populair was liep ze niet te hard van stapel: haar opleiding ging steevast voor op haar zangcarrière, die na verloop van tijd dan ook stagneerde. Ze nam kleine rolletjes aan in Batman en had een cameo in Girls On The Beach maar er wordt altijd gezegd dat Gore haar kansen nooit echt benut heeft.

Niet enkel op artistiek vlak had Gore meer uit zichzelf kunnen halen, ze had ook best wat stenis kunnen veroorzaken in de vastgeroeste waarden van de samenleving. Pas in 2005 gaf Lesley Gore toe dat ze lesbisch was en al 23 jaar met haar partner samenwoonde. Ze vond het eerder “nooit echt noodzakelijk om uit de kast te komen.” Nochtans, wie luistert naar haar nummers Sometimes I Wish I Were A Boy en You Don’t Know Me (later gecoverd door André Hazes als Zeg Maar Niets Meer) kan wel vermoeden dat er veel meer controversieel vuur zat in deze vrouw die zichzelf steeds buiten de schijnwerpers plaatste. En laat het nu net met die laatste plaat zijn die Lesley Gore haar plek in deze Hoe Zou Het Nog Zijn Met-reeks heeft opgeleverd.

In 2012 gaf Lesley Gore de maatschappij namelijk één van haar grootste geschenken. De vrouw die haar volk leerde dat grienen op verjaardagsfeestjes best toegestaan is, leende haar song You Don’t Own Me aan de grootse PSA campagne tegen de plannen van toenmalig presidentskandidaat Mitt Romney om de subsidies voor initiatieven als Planned Parenthood te schrappen.

Planned Parenthood is een non-profit organisatie die betaalbare gezondheidszorg verleent aan (jonge) moeders en hun kinderen. Daarnaast houden ze zich bezig met seksuele voorlichting en pleiten ze voor het recht op abortus. Een belangrijke organisatie dus, die vrouwen maar wat graag beschermd zien. Toen de Republikeinse Partij haar plannen bekend maakte verzamelde verschillende bekende gezichten, vrouwen die doorgaans it-girls genoemd worden- zich voor een campagne die ons nog steeds kippenvel bezorgt.

“You Don’t Own Me” PSA from You Don’t Own Me on Vimeo.

In bovenstaand filmpje zien we onder meer Tavi Gevinson, Alexa Chung, Lena Dunham, Kate Nash, Sia, Karen Elson, Zoë Kravitz, Lisa Mayock en Sophie Buhai een gezicht geven aan de strijd voor vrouwenrechten. De beelden werden opgenomen over de audio van Lesley Gore’s “You Don’t Own Me” en Gore zelf roept aan het einde van het filmpje vrouwen op om na te denken over hun stem. “I recorded You Don’t Owe Me” in 1964. It’s hard for me to believe, but we’re still fighting for the same things we were then. Yes ladies, we’ve got to come together, get out there and vote and protect our bodies, they’re ours. Please vote.”

Op dit moment heeft Lesley Gore enkele optredens gepland in culturele centra en op cruiseschepen doorheen Amerika. Een kwatong zou kunnen beweren dat Gore’s gloriedagen voorbij zijn, maar wat ons betreft zijn ze nog maar net begonnen. Lesley Gore heeft de moderne vrouw opnieuw een strijdlied gegeven.

You Don’t Own Me had altijd al die krachtige boodschap, maar die was jammer genoeg weggeëbd naar de catalogi van karaokebars waar vrouwen van middelbare leeftijd meer dronken dan strijdlustig het podium bekropen om de lyrics het beste van hun lallende zelf te geven. Een soort vintage “I Will Survive”, quoi.

De krachtige PSA campagne plaatste het lied in een ander daglicht. Deze vrouwen namen de lyrics serieus. Namen zichzelf serieus. Geruggesteund door Lesley Gore is het vandaag weer ok om het woord “feminisme” in de mond te nemen. Om op te komen voor gelijke rechten en om te roepen dat sommige dingen niet ok zijn.

We kunnen ons vergissen, maar we zien een pakweg “S&M” van Rihanna deze dingen minder teweeg brengen. Resten ons nog vijf woorden aan Lesley Gore: thank you for the music. (KS)