Hoe zou het nog zijn met… Imelda Marcos?

De extravagante presidentsvrouw van weleer is nog steeds politiek actief. In 2013 werd ze herverkozen in het Filipijnse Huis van Afgevaardigden.

‘De roos van Tacloban’. ‘De muze van Manilla’. De titels liegen er niet om: Imelda Marcos (°1929) had haar uiterlijk verre van tegen. Haar leven leest als de doorsnee biografie van de dictatorsvrouw: het bloedmooie meisje dat zich dankzij haar schoonheid in een bevoorrechte positie manoeuvreert, met haar macht geen blijf weet en vervolgens verzandt aan de genoegten der willekeur.

Niet dat de gewezen miss Filipijnen van slechte komaf was. Ze werd geboren als Imelda Remedios Visitación Romuáldez in een van de rijkste families van Manilla. In 1953 komt haar leven in een stroomversnelling, wanneer ze de toekomstige president ontmoet. Het koppel trouwt na een verlovingsperiode van welgeteld elf dagen.

Terwijl haar echtgenoot een politieke blitzcarrière maakte, rijst ook Imelda’s ster aan het firmament. Als Filipijnse first lady was ze van 1965 tot 1986 de machtigste vrouw van het archipel. Zo werd ze met behulp van haar attente gemaal onder andere gouverneur van Manila en minister van Huisvesting. Als ambassadrice werd ze bekend omwille van haar extravagante en geldverslindende levensstijl. Zo zou ze in 1983 een privévliegtuig naar Australië hebben gestuurd om daar zand op te pikken om een nieuw strand aan te leggen.

Daarnaast legde ze een verzameling van meer dan duizend paar schoenen aan, legde ze een kunstverzameling aan met onder meer werken van Rafael en Michelangelo, en probeerde ze op een bepaald moment zelfs het Newyorkse Empire State Building te kopen. Ook de presidentiële feestjes waren niet te versmaden. Zo bleek uit een via Wikileaks verspreide telex dat Imelda voor Ferdinands 56e verjaardag een twee dagen durend feest gaf, waarop generaals gedwongen werden in vrouwenkleren te paraderen.

In 1986 was het rijk van de Marcossen plotseling uit. Na frauduleuze presidentsverkiezingen in februari werd Ferdinand Marcos na een korte en vreedzame revolutie de deur gewezen. Het autocratische systeem dat hij in 1974 op poten had gezet viel als los zand uiteen. In allerijl vluchtten de Marcossen naar Hawaii, waar Ferdinand in 1989 overleed.

In ballingschap lieten de rechtszaken niet op zich wachten. In totaal werden de Marcossen meer dan dertig keer aangeklaagd wegens fraude, verduistering en corruptie. In 1990 werd Imelda Marcos een eerste keer vrijgesproken. In sommige zaken kwam het nog steeds niet tot een uitspraak. In hun afwezigheid begon de Filipijnse regering ook met het te gelde maken van hun bezittingen. Zo werden miljoenen gerecupereerd via de verkoop van schilderijen. Alleen al de verkoop van het servies bracht naar verluidt vijf miljoen dollar op.

In tegenstelling tot Elena Ceaucescu, die andere beruchte dictatorsvrouw, betekende de dood van haar machtige echtgenoot alvast niet het einde van haar eigen politieke carrier. In 1992 en 1998 deed ze een gooi naar het presidentschap, tweemaal evenwel zonder succes. In 1995 werd ze verkozen in het Filipijnse Huis van Afgevaardigden, het parlement dat na het vertrek van haar man in 1987 werd opgericht. Daar zet ze zich naar eigen zeggen vooral in om haar vermogen ’ten behoeve van de armen te gebruiken.’

Op 14 mei 2013 werd ze op 83-jarige leeftijd herverkozen in het Huis van Afgevaardigden. ‘De roos van Tacloban’ staat tegenwoordig bekend als ‘de Stalen Vlinder’. Hoewel haar invloed zich vandaag beperkt tot de marge van de politiek, ontbreekt het haar feestjes niet aan luister.

Haar gargantueske schoenenverzameling is ze ondertussen wel kwijt. In 2012 geraakte bekend dat het grootste deel van haar collectie, tijdelijk ondergebracht in het Nationale Museum, onderhand door schimmel en termieten zijn aangetast. (JZ)