Hoe zou het nog zijn met… Guy Swinnen?

Guy Swinnen, een van de peetvaders van de Belgische rock, maakte het mooie weer bij The Scabs met hits als ‘Hard Times’, ‘Nothing On My Radio’ en ‘Crystal Eyes’.

‘Can’t promise you sunshine/ Can’t promise you’ll be all mine o-oh/ I’ll try to be honest/ Unlike the first time I won’t slip my mind.’ U herkent ongetwijfeld deze smartelijke strofe uit ‘Hard Times’ van The Scabs, een wereldsong over spijt die tot de grootste smartlappen van Belgische makelij behoort. Het nummer, autobiografisch en geschreven door frontman Guy Swinnen, verscheen in 1990 op de Grote Doorbraakplaat ‘Royalty in Exile’ en redde het huwelijk van de Diestse rocker.

‘Ik had stomweg een scheve schaats gereden en een tijdlang heb ik dat voor mijn vrouw verzwegen. Maar mijn geweten knaagde, ik had er spijt van en wilde het goed maken. Dus schreef ik een liedje om haar te tonen dat ik verdomd goed besefte dat ik een fout had begaan’, zei hij een tijdje terug aan Knack Focus. ‘Hard Times’ liet de groep destijds vervellen van ruige rockband tot hitmachine.

TW ’83

The Scabs werd opgericht in 1979, in Diest, met als doel ‘de Belgische Clash’ te worden. Mooiste moment in de loopbaan van Swinnen is en blijft nog altijd het concert van The Scabs op Torhout Werchter in 1983. ‘Dat was onwezenlijk. Ik ben er Herman Schueremans nog altijd dankbaar voor’, zegt hij. ‘We stonden daar als beginnend groepje tussen grote namen als Simple Minds, U2, Peter Gabriel, John Cale, Eurythmics en Van Morrison. Ik was dood en dood nerveus’, kijkt hij terug. De dag nadien, toen hij ’s maandags weer gewoon moest gaan stempelen, drong het pas echt door wat hij met The Scabs had gerealiseerd. ‘Die ‘mede-doppers’ die er mij met de gazetten in de hand over aanspraken, fantastisch.’

Op dat moment had The Scabs eigenlijk enkel een langspeler en enkele singles uit, waaronder het swingende ‘Matchbox Car’. Na het tweede album liep het fout. Door tegenvallende verkoopcijfers werden ze door platenmaatschappij EMI op straat gezet. ‘In de periode die volgde hebben we heel veel live gespeeld. Dat blijft nog altijd de essentie van rock ’n roll. Ik heb nooit optredens in café’s geschuwd. Dat zet je trouwens altijd met je twee voeten op de grond.’

Het derde album dat er eerder als noodzaak kwam werd uiteindelijk een grote klassieker in de discografie van de band, en bij uitbreiding in de Belgische muziekgeschiedenis tout court: ”Royalty in Exile’. Het vertrek van bassist Berre Bergen naar De Kreuners tijdens de opnames van dat album, zorgde nog voor onrust. ‘We hebben toen allemaal serieus overwogen om ermee te kappen, maar uiteindelijk viel met de komst van zijn opvolger Fons Sijmons de puzzel eindelijk in elkaar.’

Het album bracht hen een gouden plaat op. ‘Maar daar waren we aanvankelijk helemaal niet blij mee, daar schaamden we ons zelfs een beetje voor. In die tijd mocht een rockgroep dat soort cijfers nog niet halen, hé. Gouden platen, dat was iets voor Soulsister en The Radios. Dat was compleet uncool.’

Na Royalty werd alles anders. Iedereen had wel plots een mening over The Scabs. Er kwamen nog hits als ‘Nothing On My Radio’ en ‘Don’t You Know’. Maar was er sprake van nieuwe songs, dan moesten daar nummeréénhits tussen zitten. Een doorbraak in het buitenland kwam aan de orde. Dat soort zaken. En daarmee was de lol er definitief af.

Stanley’s Route
‘Jumping The Tracks’, de opvolger van ‘Royalty In Exile’, háálde ook goud in voorverkoop. Net als ‘Dog Days Are Over’, een plaat waar producer Mike Vernon van David Bowie en Fleetwood Mac mee aan knutselde. Maar The Scabs hielden ook van het pure rock ’n roll leven, en dat eiste zijn tol. In 1994 hield gitarist Willy Willy het voor bekeken, ‘omdat het fiere slagschip stuurloos geworden was’. En in 1996 trok ook Guy Swinnen de stekker uit. Gedaan met The Scabs.

De eerste jaren erna waren niet de gemakkelijkste uit zijn leven. ‘Ook omdat het bon ton werd om een beetje meewarig over ons te doen. De dingen die over ons werden geschreven, dat we geen Engels konden, en dat we poseurs waren en zo… Dat deed pijn, zeker omdat we onze ziel in The Scabs hadden gelegd.’

Maar Swinnen bleef niet bij de pakken zitten en stortte zich op de Vlaamse culturele centra met allerlei projecten zoals de Johan Verminnen-hommage ‘Spelers en drinkers’ of als duo met Patrick Riguelle. In 1998 verscheen zijn eerste soloalbum ‘Hazy’. Hij begon een nieuw groepje Jonesy – zonder veel succes – en er was ook zijn deelname aan het survival-televisieprogramma ‘Stanley’s Route’ waarvoor tien bekende Vlamingen in Afrika moesten overleven. Sterker, hij won.

Scabs-reünie

2007 was het jaar van de reünie-concerten van The Scabs. Het was Kurt Overbergh, programmator van de Ancienne Belgique, die bij de band polste of ze dé klassieker ‘Royalty In Exile’ nog één keer live wilden spelen in hun oorspronkelijke bezetting. De overrompelende vraag naar tickets bracht hen uiteindelijk drie keer op de podiumplanken van de tot de nok gevulde AB. ‘Ik had er geen idee van dat we na al die jaren voor zoveel mensen nog altijd iets betekenden.’ Sindsdien heeft The Scabs-mobiel niet meer stilgestaan. De reünie brachten Swinnen en co op festivals als TW Classic, Lokerse feesten en Suikerrock.

Ook nu is Swinnen nog altijd full-time met muziek bezig. ‘Op zelfstandige basis, want ik geloof niet in het muzikantenstatuut’, lacht hij. Komende zomer zijn er opnieuw vijf exclusieve concerten met The Scabs ingepland. ‘We bekijken jaar na jaar wat we met de band kunnen doen. Frankie (Saenen) en Willy hebben daarnaast een andere job, dus daarmee moet rekening gehouden worden. Misschien komt er eens iets nieuws. Een single ofzo, of een mini-lp, maar geen nieuw album. Dat verkoopt ook moeilijker. Kijk naar het laatste album van The Rolling Stones. Wij willen ons vooral amuseren met onze oude nummers.’ En daarmee oogsten ze nog altijd succes, zowel bij een nieuw jong publiek als bij de nostalgen.

Dat Swinnen muziek ademt tonen ook zijn talrijke nevenprojecten, zoals de recente theaterproducties met Zaki Dewaele, Jan Hautekiet en Axl Peleman; ‘Living Hero’, het project waarvoor hij met collega-topmuzikanten grasduint door het impressionante werk van Tom Waits; en het café-project rond country met muzikant Bart Buls (De Laatste Show Band). Daarnaast heeft hij ook nog zijn eigen band. Swinnen staat niet stil, zoveel is duidelijk. Een van zijn drie kinderen speelt in een bandje waarvoor hij af en toe de hort opgaat en per definitie in contact komt met beginnende muzikanten. Ook dat houdt de sympathieke Vlaamse rockveteraan jong. (DB)