Hoe zou het nog zijn met… Grace Jones?

Straffe zangeres, supermodel, partygirl, rasperformer, actrice, Fenomeen, Grace Jones was het allemaal. Ze maakte van haar androgyne look haar handelsmerk en schopte het tot een van de grootste stijliconen van de jaren ’80.

Grace Jones werd bijna 65 jaar geleden in Jamaica geboren als Grace Beverly Mendoza. Tijdens haar adolescentiejaren schuimde ze de schoolbanken af met een afrokapsel. Hoewel ze droomde van een filmcarrière was het modellenbureau Model-ing Agency dat viel voor de extreme looks van de jonge Grace. Het agentschap lanceerde destijds ook de carrières van Iman Abdulmajid (beter bekend als mevrouw David Bowie) en Beverly Johnson (het eerste zwarte model op de cover van Vogue).

De Zwarte Schone belandde fashiongewijs in Parijs, waar ze uiteindelijk beroemd zou worden. Naast de blonde Jerry Hall – die toen een koppel vormde met Mick Jagger – maakte ze ook uitgebreid kennis met het nachtleven van de Lichtstad. De twee fysieke tegenpolen zetten er de bloemetjes buiten dat het een lieve lust was. Zo werd la Grace als eens gespot in het gezelschap van twee toyboys, enkel gehuld in een cape en een Afrikaans sieraad uit leeuwentanden. Of topless in discotheken.

Yves Saint Laurent en Claude Montana waren de eersten die haar de weg naar de catwalk toonden. Intussen werd ze ook op de gevoelige plaat vastgelegd door topfotografen als Helmut Newton en sierde ze de covers van de grootse modebladen, zoals Elle en Vogue.

In 1984 maakt Grace Jones haar filmdebuut in Conan the Destroyer, waarin ze mag opdraven naast spierbundel Arnold Schwarzenegger. Het zou haar een jaar later een rol in de Bondfilm in ‘A View to a Kill’ opleveren: May Day. Scènes waarin ze van de Eiffeltoren parachuteert of een volwassen man boven het hoofd tilt, zijn haar op het atletische lijf geschreven. Uiteraard deelt ze ook de lakens met James Bond himself, Roger Moore. De 007-prent is meteen het hoogtepunt in haar filmcarrière, want wat volgde waren vooral bijrollen in kleinere titels die allesbehalve furore maakten.

In de kunstwereld speelde ze wel een rol van betekenis. Zo belandde ze in de directe entourage van niemand minder dan Andy Warhol die haar zijn muze noemde. De popartpaus portretteerde haar onder andere in opdracht van Vogue. Met graffiti-kunstenaar Keith Haring collaboreert ze voor een performance in de legendarische club Paradise Garage.

Maar als één man Grace Jones zijn ultieme muze mag noemen, dan is het de Franse fotograaf, illustrator en graficus Jean-Paul Goude. Hij is verschillende jaren haar vaste levenspartner. Hun relatie is vooral ‘creatief’. Hij bedenkt haar uniseks-imago, fotografeert en ontwerpt haar albumcovers, regisseert videoclips en komt met het totaalconcept van de befaamde liveshow A One Man Show uit 1982. ‘Mannen vinden haar sexy, en vrouwen vinden haar mannelijk en zijn dus niet jaloers. Homo’s denken dan weer dat ze een drag queen is’, omschreef hij haar destijds. Ze hebben samen een zoon, Paulo.

’s Nachts was het extravaganza troef. Door haar optreden in de trendy New yorkse club/cabaret ‘Les Mouches’, waar ze topless het nummer ‘I Need A Man’ zingt, werd ze ook door de gay-community in de armen genomen. Haar debuutalbum Portfolio verschijnt in 1977, met daarop een medley van Broadwayklassiekers en een onsterfelijke versie van La Vie En Rose. Nog steeds een klassieker van formaat.

Tussen ’77 en ’89 brengt ze maar liefst 9 albums uit, waarvoor ze zich graag laat omringen door grote producers, zoals Chris Black-well die Bob Marley introduceerde en Nile Rodgers van Chic. Haar aanstekelijke mix van reggae, new wave, avant garde en pop sloeg aan. NME bombardeerde haar album ‘Nightclubbing’ destijds tot plaat van het jaar. Hits als I’ve Seen That Face Before, Slave To The Rhythm en haar grootste knaller en lijflied Up To The Bumper staan ook nu niet mis in tijdloze lijstjes.

Over haar vermeende biseksualiteit hebben altijd roddels bestaan, maar over haar seksuele lusten valt niet te twijfelen: ze versleet mannen bij de vleet. In 1996 trouwt ze met haar bodyguard Atila Altaunbay. Haar meest bekende verovering is de Zweed Dolph Lundgren, bekend van actiefilms als Rocky IV. In 1985 gaan de twee uit de kleren voor Playboy. Ook een Belgische haarstylist, die in New York een salon had, staat op het lijstje.

Naast stoeipoes was Grace Jones ook een beetje een relschopper. Een beetje veel. Zo verkocht ze in 1981 de presentator van een BBC-programma live enkele rake klappen omdat hij haar te weinig aandacht gaf. In 1986 ging ze languit op de tarmac liggen omdat ze niet mee op het vliegtuig mocht. In 2005 wordt ze door de politie van de Eurostar geëscorteerd na een aanvaring met een ticketcontroleur. En Disney World mag ze nooit meer binnen omdat ze voor de ogen van Mickey Mouse haar borsten toonde.

Tegenwoordig is de lastige tante nog altijd volledig into music. Met haar comebackplaat Hurricane, in 2008, pikte de femme fatale na een radiostilte van 19 jaar de draad werd op alsof ze nooit was weggeweest. En sindsdien heeft ze niet meer stilgestaan. Het jaar nadien leverde ze nog gesmaakte optredens op Rock Werchter en het Nederlandse festival Lowlands.

Ook daarna verscheen ze met de regelmaat van een klok op het podium. In België was ze een opmerkelijke gast op Suikerrock, Lokerse Feesten en Night Of The Proms in het Antwerpse Sportpaleis (zie hieronder).

Nog steeds doet ze haar eigen ding: tijdloos, inventief, met lef en stijlvol voor de dag komen. In het voorjaar stond ze op de catwalk tijdens de Fashion Weeks in Milaan. Voor de show van de Zwitserse ontwerper Philippe Stark bracht ze live het nummer Libertango en My Jamaican Guy. Het werd een feestje van jewelste. Terwijl u dit leest zit de Grande Dame alweer in de studio, want een nieuw album is in de maak. Naar verluidt heeft ze security aan de deuren gestald, zodat niemand ook maar één noot van haar nieuw materiaal zou horen. Na het album volgt alweer een wereldtournee. Zondag 19 mei wordt de diva 65 jaar: Happy birthday! En als het van ons afhangt, krijgt ze er een adellijke titel bovenop. (JB/DB)