Hoe zou het nog zijn met… de andersglobalisten?

De naam ‘antiglobalisten’ werd in het leven geroepen door de media toen sociale organisaties en linkse activisten actie voerden tijdens een bijeenkomst van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) op 30 november 1999 in de Amerikaanse stad Seattle.

Het ging om jongeren, milieubewegingen, Noord-Zuidorganisaties en vakbonden die protesteerden tegen de opkomende neoliberale globalisering en het marktfundamentalisme van onder andere de Wereldbank, de Wereldhandelsorganisatie en het Internationaal Monetair Fonds (IMF).

‘The Battle of Seattle’ was een succes want de top van de Wereldhandelsorganisatie werd een flop. De antiglobalisatiebeweging – die als eerste de machtige WTO op de knieën kreeg – was geboren. Na Seattle richtte de beweging zich tot andere internationale instellingen en grote wereldtoppen zoals in Gleneagles, Genua, Seattle, Chiapas en Porto Alegre waarbij de betogers, getooid met bloemen, kleurrijke pruiken en rode clownsneuzen, vaak niet onzacht tegen de aanwezige politietroepen botsten.

Nieuwe naam
Een van de boegbeelden van de beweging was Naomi Klein. Ze schreef in 2000 het boek ‘No Logo’, dat de bijbel werd van de protestbeweging. Het boek klaagt de leegheid van de moderne marketingcultuur aan, want bedrijven verkopen alleen een merk en geen product.

In 2001 lieten de antiglobalisten zich ‘andersglobalisten’ noemen omdat ze ‘antiglobalisten’ een foute en pejoratieve benaming vonden en omdat ze niet per se tegen economische globalisatie zijn, maar juist menselijke activiteit op een globale schaal verdedigen.

Tegenwoordig zijn de andersglobalisten volwassen geworden en hebben ze de gebroken ruiten en de brandbommen thuis gelaten en komen ze jaarlijks vreedzaam samen tijdens het Wereld Sociaal Forum voor een eerlijkere wereld, een alternatief voor het Wereld Economisch Forum dat jaarlijks in het Zwitserse Davos wordt georganiseerd.

Nog relevant? Met de huidige financiële crisis wankelt het neoliberale huis meer dan ooit en hebben de andersglobalisten uiteindelijk gelijk gekregen. Ook enkele ideeën van de andersglobalisten, zoals bijvoorbeeld de invoering van de Tobin-taks, zijn ondertussen algemeen aanvaard.

Zijn de andersglobalisten dan wel nog nodig? Uit het boek ‘Gebroken vitrines’ van David Dessers en Matthias Lievens, zelf andersglobalisten, blijkt dat de beweging nog lang niet dood is. Al worstelt ze wel met een identiteitscrisis. Moeten de andersglobalisten zich beperken tot sociaal protest of engageert ze zich ook in de politiek? Ook recente bewegingen als Occupy Wall Street en de Spaanse Indignados tonen aan dat ‘de vijand’ nog steeds dezelfde is: het nietsontziende kapitalisme. (TE)