‘Het wordt tijd dat politici inzien dat wij hen subsidiëren en niet omgekeerd’

‘Kunstenaars zijn lang niet alleen romantici die ergens op de bank bij een oud lief slapen, ze betalen mee de bussen en het onderwijs’, schrijft Paul Baeten, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water.

Het wordt tijd dat politici inzien dat wij hen subsidiëren en niet omgekeerd.

Het is goed dat de culturele sector de voorbije weken zoveel blijk van verbondenheid heeft laten zien.

De beslissing om te besparen op cultuur mag helaas geen verrassing heten. Die was te vrezen toen bij de laatste verkiezingen net niet de helft van de stemmers voor Vlaams Belang of N-VA koos.

Wat hadden we dan verwacht? Het budget van de VRT maal drie en gratis boeken voor iedereen?

Net als de meeste mensen met een artistieke job ben ik zelfstandige, en ook zaakvoerder van een klein vennootschapje met een onnozele naam. Alle soorten van belastingen die gevorderd worden van die vennootschap, zorgen ervoor dat Vlaams Belangstemmers en right-wing N-VA-boys thuis kunnen zitten om hun eigen gelijk te googelen tijdens de kantooruren en op de dagen des oordeels hun eigen, minstens deels mislukte leven weg te stemmen ten koste van iemand van wie ze de naam niet eens kunnen spellen.

Kortom, de ‘kunstenaars’ waar flinke rechtse boys graag schamper over doen, zijn lang niet alleen romantici die ergens op de bank bij een oud lief slapen, ze betalen mee de bussen en het onderwijs. Ze leveren dus twee keer op. Eén keer door de dingen die ze maken en die een opgefokte maatschappij broodnodige ontspanning bieden, en nog een keer aan de bottomline.

Van meneer Jambon en consorten wacht ik nog steeds op een constructieve bijdrage, in de plaats van ons alleen geld te kosten. Wij hebben films gemaakt, boeken geschreven, platen opgenomen, mensen ontroerd en mensen ontspannen, misschien zachtjes en pijnloos verdoofd, na een dag vol stress en gedoe. Stress en gedoe, deels omdat de kant van de politiek haar job niet behoorlijk doet. Behalve als die job is: strategische keuzes proberen te maken met het oog op de altijd alweer snel komende verkiezingen.

Voetballers hoeven geen RSZ te betalen, grote techbedrijven verhogen de consumentenprijzen en boeken gigantische winsten, bedrijven achter sociale mediasites worden schatrijk dankzij andermans creaties en worden verder met rust gelaten.

Een welvarend Vlaanderen? Dat is toch de natte droom? Iedereen een Audi en een schone lap gazon? Wel, ga dan een paar honderd miljoen of een miljard extra halen waar het geld zit.

Meneer Jambon weet heel goed dat die vijf miljoen voor een paar artiesten zuiver symbolisch is. Een politiek signaaltje naar de verzuurde achterban: de linkse ratten moeten niet denken dat ze met ‘ons geld’… enzoverder, blablabla, tralala. En de mensen die boos worden, gingen toch al nooit op hem stemmen. En het echt perfide effect: door de mediavriendelijkheid van de slachtoffers komt de electorale achterban zeker en vast te weten dat er geen centen van hen naar de luie artiesten gaan. Hij zal ze graag op straat zien komen. Laat hen de campagne maar maken, met gratis hulp van BBDO – en die zijn duur, normaal.

Als het weer aan ons is, hoop ik dat er een mooi liedje op de radio is om hem te troosten.